ONATX, ERLETXOAK

Muñorantza doa Yosutxo, kantari,

belarritan zintzil bi-iruna gerezi.

Mutil xalogorik!... Zeren billa ote?

Kilkerrak, marmari, agur dagiote.

Baño, oar!: beko eultzaren burrunba!

Erle danak, leitsu, ager ixkutuka...

Zer gerta zaie, ba, Yosefen erleai?

Lore bat ikusi muñora, poz-dirdai...

Egalda zaio bat: ezarri da ttentte

ezpain-marrubian —arrosa arek uste—.

Zizta du ta, ene! odol-ttantta atera;

kutuan miztuta, berriz egatu da.

Egun gutxi buru, Yosef ezti billa...

Baño... zer da an? Jesus! Eultzeko iskanbilla!...

Erle danak itsu, zoro, norabage,

ninitik zerbaitek eutsiko bailie.

Ta aberaska-urrean, izarño bezela,

urrin-yarioka, ñir-ñir, odol-ttantta!

Arrigarri bai au!... ta artuz aberaska,

poz-ttuttuli yo du Andra Mirengana.

Baña Andra Mirenen sen zorrotz, argia!

Ikusi orduko barrendu guzia...

Yosutxo deitu du; laztan dio gero

ta aberaska bera yaten eman dio...

Sagara-muñoan, Yosu gorde zaigu:

Onatx, erletxoak, Lore ori miztu!

Zeruko Argia 171, 1933ko martxoa, 44. or.

MEOE 956. or.

Eusko Olerkiak IV 1933, 109. or.

Yakintza 4, 1933, 252. or.