«MAITASUNA EZ DA MAITATUA»

Udazkena zan. Odol tantozko

            ezti-margoa

      eguzki-galdak zixurin.

Ibar-gangarrak doi-doi bekozten...

            Arrats-giroa

      atsegiñaren atsegin.

Sartalde-goian izpi trinkoak

            jolas zegiten.

Ibai-ertzetan sorgin-ardoak

        ditu moxkortzen

      sasi-ama ta xulufrin.

Muñoan ziarduten aspaldi poxpoliñak;

baratzean txoriak txirri-otska lertzen.

Ostendu zan euzkia,«urrezko talo ederra»,

lurriñez sagardia zuela estaltzen.

Ta amilka daror mendi-kolkotik

              itur-aria,

    basauntzen mama gozoa.

Untzak lanbrotuz iges dirudi

            suge lodia...

  gorde-ageriz lepoa.

Ta abeska poil-poil, zurrunbillotsu,

        mur-mur ta zotin,

  bere betiko leloa,

astintzen ditu sarats itunak

          ta arindu ezin

    negarka zegon xoxoa!

      Txioka dabil xoxo mindua

                adarrik-adar:

            zerbait zekusan sasian...;

        lotan zetzala pizti zarren bat,

                  narraska zear,

            lapurki sartu kabian.

        Ega motxean minduki dagi

                  pir-pir samiña,

            kulunka sarats-gerrian.

        Iruntsi naian badabil nunbait

                    pizti muskiña...

            badakus zerbait azpian.

Maitasuna gañezka, naigabea tontorka

    ara or Asistarra, Goi-gotzon galdua.

Sukarretan biotza, urraturik bularra,

    zauriak gori-gori, ai! odolustua...

«Ene nere Jaun Ona!, oiu aundiz ziotsan,

    ene! maitasuna iñon ez da maitatua!»

        Xamurtu zuten xoxo-amaren

                  pio zorrotzak!

            biozti urbil zitzaion...

        «Zer dek negarka, xoxo anaia?

                Jarrai mirotzak?

            Ator niganontz» zesaion

        «Kabi barrendik etsai maltzurrak

                atera al aute?...»

            berriro galdetu zion.

        Esku ertzera, parra!... egatuz

                kiñuak tarte,

        baietz, baietz!... zerantzuion

    «Egia diok beraz, orrazturik ziotsan,

    ire laguna nauk bada. Noruntz dek kabia?»

    Purruts!... ega batean, sasipean sarturik,

    adierazi zion nun zegon etsaia.

        Ura etsaia!... So dagi aruntz

                ta arri biurtu!:

            kabian suge zitala!

        Ume tartean biribildurik,

                guzien buru,

          zai zeukan kankar zabala.

        Amorru biziz odol-usmoka

                zegoen garaiz,

              limurtuz larru azala.

        «Suge anaia, suge anaia!

                  nolaz ari aiz

        itotzen ume makala?»

Eldu zion lepotik sumindurik Prantziskok,

  astindu zuan zumez, urratuz eztena.

    Ta irristada luzean, lerdea zeriola,

  eskuta zan txistuka sasien barrena.

        Moko xabalik ume minberak

              jan eske zeuden:

            eldu zitzaien Prantzisko...

        Ta amari batez beatz-mamiaz

                  eman zizkien

              igortzi leun ta jan naiko.

Maitasuna gañezka, naigabea tontorka

  biurtu da negarrez Serapin mindua.

«Ene!, nere Jaun Ona!, suge gaiztoak nunnai,

  Maitasuna ez da-ta guztiz maitatua!»

Zeruko Argia 154, 1931ko urria, 148. or.