ARDI GAXOA!...

                (Erravi sicut ovis, quae periit)

Ibarrez ibar, mendirik mendi

Artzai Onaren ondoren

zeñen gozoki, zeñen zoruntsu,

zeñen gentzaro nenbillen!

Abesti legun, atseginkorrak

Artzaiak zizkun abesten,

ibargi naro, loretsuetan

genbiltzanean bazkatzen.

Egun batean, lilluratua

utzirik ai! artaldea,

aldendu nintzan arturik ala

bear ez nuen bidea;

pozkai ondoren urrundu nintzan

irudipenez betea,

ludirik barna zoro ninjoan

iritxi naian obea.

Doakabea!... ez nekin bela

iges urak zekarrena;

itsumusturik ez nun nabaitu

sartu zidaten eztena...

Urrin zerion bide zabala

lenen ibilli nuena;

arantza zorrotz, otez josia

zorakerien azkena...

Lizunkerizko lore tartean

txoraturik nebillela,

ixil-ixilik irten zitzaidan,

iñar-tximista bezela,

otso beltz,aundi,amorratua,

erakutsirik orrela

begi zartatsu, ao zorrotza,

odol-bitsa zeriola.

Ordu samiña!... Gogoratu nintzan...

Iges egin nai atzera!...

Zaunkaka berriz nere gain beti

otso goseti, ankerra...

Larri nengoen... indarrak aitu...

ezin nuen jo aurrera...

Ordu berean oiuka ikusi

larriro Artzai ber-bera.

Zorigaiztoko aztar ondoren,

ardi guziak baturik,

estu zetorren menditik bera

txistu ta oiu egiñik.

Ibar-mendiak aztertu zitun

malko samiñez bustirik;

etsai beltzaren mendean larri

idoro nindun azkenik.

Il-zori artan ikustean ni

egin zun txistu zolia...

nere gañetik uxatu zedin

otso zital, bigurria.

Arin ta laster urbil zitzaidan...

laztandu nindun guztia...

Ezti tantoaz osatu zidan

biotzan nuen zauria.

Indartu nindun jardun gozoaz...

gero sorbaldan jarririk,

eraman nindun ardi tartera

laztan beroak emanik...

Enaiz geroztik iñoiz aldendu

Artzai Onaren esitik.

Ardi galduak!, ikasi Nor dan

Jesus Artzaia nigandik.

Zeruko Argia 140, 1930eko abuztua