IKHAZKIN MENDIAN

Gazterik hasi nuen gogoa alhatzen,

Bakezko estatua zein othe zaiteken;

Ez bainuen kausitzen egonez herrian,

Hortako jarri nintzen ikhazkin mendian.

Urrikari nautenak dire enganatzen:

Urrikalgarriago ditut ezagutzen.

Bake osoa nun da hekien artian?

Ni hartaz gozatzen naiz ikhazkin mendian.

Jaun onari diozkat eskerrak bihurtu.

Lagun zoro hetarik bainaiz aldaratu.

Beude beren atsegin galkorren erdian!

Prestuki biziko naiz ikhazkin mendian.

Mendiko ur xirripak dohaz erasian;

Xori, xoxo, epherrek... kantatzen sasian;

Urso-ihiztariak arbolen gainian...

Nola trista naiteke ikhazkin mendian?

Igandetan mezara menditik naiz jausten;

Jainkoaren manua hola ez dut hausten.

Egun hura gozatuz ahaiden erdian!

Gero aste guzia ikhazkin mendian.

Zapetain, sastre, harotz, zurgin eta hargin,

Hek, hirian lanean igandearekin,

Astelehena besta, gero min burian!

Ni zuhur eta sano ikhazkin mendian.

Gizon gazte, lorios merkhatukaria,

Jan-edan onen zale eta jokharia,

Ontasunak horrela goaten direnian,

Erranen duk: «Hobe zen ikhazkin mendian!».

Ene anaia goan zen Amerikan barna,

Laster zerbeit eginik uztekotan lana;

Egun bezein aberats zen sorthu zenian!

Hobe lukela dio ikhazkin mendian.

Lili-arrosa hainitz bada bazterretan,

Gaztien xoragarri herri guzietan;

Ez naute enganatu ni orai artian;

Lorerik gabe nago ikhazkin mendian.

Igande bestetan dut garbitzen larrua;

Plazara naiz agertzen ongi aphaindua;

Arrai dut arpegia, hitz onak mihian.

Nork ezagut nagola ikhazkin mendian!