USO SARETAN HATZEMANA...

Sorthu naiz ipharrean, udaren hastean,

Uso ume bakharra ohantze batean:

Ait'amek naute hazi lumatu artean,

Zoriona gozatuz hiruek bakean.

Mundurat agertzean biluzia nintzen;

Amattok luma pean ninduen berotzen;

Hazkurriaren biltzen aita zen ibiltzen:

Nork erran ni ttipian zonbat gosta naizen?

Gaztegi nuen egin ohantzetik jauzi;

Lagunen sinhesteak daut eginarazi:

Sasirat erortzea nuen irabazi:

Amaren bihotzmina ordutik zen hasi.

Ume zentzu-gabea, zer zautzu gerthatu,

Ongi lumatu gabe nahiz hegaldatu?

Ez da behar mirua gidaritzat hartu:

Ez bertzen erranari sobera fidatu!

Zure hegalak aski luzatu orduko,

Osto eror denbora zauku, ethorriko;

Ipharretik hegora gare airatuko:

Ni segituz ez zare bidean galduko...

Amari eman hitza nuelakotz hautsi,

Eskual-Herrian nintzen saretara jautsi:

Handik hegaldatzea ezin ardietsi:

Ihiztari zaharrak nau kaiolan hetsi.

Han nindagon orduan nigar saminetan

Biziaz etsitua, ikara zainetan:

Amarekin beharra aldaxka gainetan,

Sarthua ondikozko presondegietan.

Iguzkia zenean bixtatik aphaldu;

Ihiztariak zuen athea zabaldu:

Lotzera zohalarik nuen enganatu,

Eskuaren azpitik zalhu eskapatu.

Zonbat uso oinezko, hegalik gabeko,

Ihiztariak aiher hetaz jabetzeko!

Kasu egin dezaten ez naiz ixilduko:

Bertzela saretara tuztela bilduko...