AITASO BATEN SOLASAK
BERE ILOBASO XUMEARI

Ikusten dugu gizon bat aitasotu denean,

Etx'aintzinean jarririk alki baten gainean;

Bere haurrak ezarririk bizi-molde onean,

Ilobaso xume bati dagola solasean.

Ez da mendi-muthurrean elhurra xuriago,

Aitasok buru-gainean biloa duen baino,

Bainan bozki eta xuxen mintzo baita oraino,

Ilobasoa entzuten bihotz onez han dago...

Aitasok erraiten dio: «Zuk, ene haur maitea,

Orai ikasi baituzu Jainkoaren legea,

Nahi dautzut erakutsi munduko bizitzea;

Nola izan dezakezun zorionez bethea.

»Egun guziz artharekin othoitz zazu Jainkoa,

Eta atxik ait'amentzat aphaltasun osoa;

Orhoit zaite badutela manatzeko dretxoa:

Hura gabe urrun baita bizitze bakezkoa.

»Artizarra agertzean, jaiki zaite ohetik,

Ez baita egun guzian oren ederragorik:

Bas-oilarrak orduan du kantatzen oihanetik,

Eta xoriek jalitzen buruak hegalpetik.

»Ihizi hek ernatzean, eman zaite lanean,

Lana baita errexago, goizik hasten denean:

Bozkariatuko zare iguzki-agertzean,

Pentze-lilien usaina zure ganat heltzean!

»Lagunekin mahainean, zarenean jarria,

Izan zaite alegera eta maithagarria;

Hersturetan dagonari eginaraz irria:

Sor dakion bihotzean bozkario berria.

»Eskuarazko mintzatzea atxik-azu mihian,

Ez baita ederragorik zeruaren azpian;

Nola arrano zaharra pinpirinen aldian,

Halaber dago eskuara, auzokoen erdian...

»Eskaldun andretan dira baliosenak bethi

Erlea bezain langile, bildotsa bezain ezti:

Iragaiten zarenean hogoi urthetan goiti,

Hurbiletik beha zozu halakoa den bati.

»Ez badu azken urthea aurthen ene biziak,

Erakutsiko dauzkitzut eskual dantza jauziak,

Ni aitasotua gatik ez ditut ahantziak:

Ikasi behar ditugu ahal bada guziak».

Aitaso hasten da kantuz muxikoen airean,

Piko guziak izartuz bi zangoez lurrean

Eta ez dute etsitu ongi ikas artean.

Halako aitasoa da maithagarri etxean!