ETA EURIJASAREN ONDOREN, ATERPEA

 

   Kirkirren hotsa

eta behien marrumak salbu,

ia erabatekoa zen isila

aterpe inguruan.

 

   Ez zen hitzik

ordurako

hiztegian gordeta

izanen ez zenik.

   Hala ere,

bidaiariak oro

ez zeuden loaren menpe:

xuxurla gisako hitz meheak

aditzen baitziren han goian,

Pirinioetako bortuetan, izenez

gogora ezinezko aterpe batetan.

 

Bi ezezagun ziren antza,

bidaian elkar topo egindakoak

eta biek bazuten gau oso bat

harri limuniaren gainean

etzanda ematekoa;

eta gainaldetik

makina bat ipurtargi

gaueko ordu ttikien itzalean,

dilindan.

 

   Haietarik milaka

ikus zitezkeen ar-eme eskean;

banaka, binaka, multzoa,

ortzean barrena

   korapilaturik:

desioaren seinale berde kolorekoa.

 

   Heze zegoen belazea

behin ekaitza pasata,

eta lizunkoi labaintzen ziren haren baitatik

barraskiloen mugimendu aldrebesak...

 

   Txundituta egon ziren

gora begira, txundituta bai

intsektuen neurrigabeko nahaspilagatik.

   Azken ipurtargia itzali zenean,

loaren meneko ziren biak.

 

   Itzalketarekin batera,

ez kilkirrik

ez behirik

ez zen aditzen aterpean.