«NERE ZALDIYARENTZAT
DOZENA BAT KANTA...»

Nere zaldiyarentzat

dozena bat kanta,

argiyak para ditu

itxubak esanta;

ezurrak sano dauzka,

aragiya palta,

orain gizenduko da

zaldalia janta.

Itxubaren zaldiya

Bizkaian artuba,

abariñase onekin

genduben tratuba;

ogei ta amar errial

diruz pagatuba,

oraiñ ere badauka

nork begiratuba.

Zaldiya ta alboka,

gero kabrestubak,

ogei ta emezortzi

errial justubak;

kate eta gañera

bireko gastubak,

etxera giñaneko

sagelak ustubak.

Errejistatu zizkan

barberuak ortzak,

esan ziran: «Oraindik

dakazki zorrotzak».

Bestiak bazterretik:

iya illik otzak,

ez duela gortuko

kukuaren otsak.

Allegatzen bazaio

iltzeko garaia,

zer egiñ pentsatuba

dago mandazaia:

ontzaz baliatzera

obeko det saia,

larrubak ere badu

zorro baten gaia.

Bizirik etortzia

ez nuben espero,

zutik eziñ altxatu

erori ezkero;

beste komeriya bat

egiñ degu gero:

zaldiya utsik eta

itxuba kargero.

Bizkaiatik etxera

giñaden abiya,

nere zaldiyak zeukan

pausaje nagiya;

ezurrak zorrotz eta

palta aragiya,

itxuba argitzeko

ai zer gidariya!

Itxuba atzetikan

arri dili dale,

jendia guri parrez:

«Caballo no vale».

Sufritu du amaika

gose eta gale,

oraiñdañon ez du jan

poto bat zaldade.

Andria jarri nuben

aurretik giyari,

esan ziran: «Frantxisku,

kontu zaldiyari».

Erresponditu niyon:

«Agurka da ari,

ez natzaio piyatzen

alimaliyari».

Erostunak etxera

zaizkigu azaldu,

ontzerdi bat urrian

nai banuen saldu;

ez daukat emateko

naiz tratuban galdu,

maiatzeko belarrak

gizenduko al du.

Beste bentaja batez

ornituba dago:

txikiratu gabia,

orra esan klaro;

maiatzeko belarrak

jatian kuidaro,

itxuba lurrera ta

gitarra akabo.

Nere animaliya

dago indartsua,

zer gertatuko zaion

bildur da itxua;

ez bazaio meditzen

obeki pentsua,

ostikoren batekin

ilko dik atsua.

Nik esanagatikan

makiña bat kontu,

ostikuaz iltzeko

ez bildurrak artu;

kargak aundiyak eman,

premuakin lotu,

saltorik egin gabe

egongo da gertu.

Aurtengo primaberan

iru urte ditu,

indarretan sartu da,

odolak berritu;

ille zarrak juan zaizka

begiyak argitu,

geiegi esan gabe

obe det gelditu.

Orra amabost bertso

euskeraz paratu,

nere zaldiya ezta

gaizki alabatu;

zerbait esanagatik

ez inkomodatu,

amar zentimo papera

nai dubenak artu.