«LUZAIDEKO
INDEMNIZAZIOAREN GAINIAN»

Publikatzera nua

berri noble baten,

desira ginuena

izan dugu aurten,

miletarikan batek

etzuen sinisten;

ortakotz asia niz

nola den erraiten,

adiskide fidelek

plazar ar dezaten.

Real Decreto batek

idekirik bortak,

goratu ginituen

leheneko notak:

etzutela balio

orai dokumentak,

konsulta egin zaikun

gure abokatak,

ezin garbi daiztela

holako bokatak.

Lan horren garbitzeko

denbora behar du,

luzaturikan ere

ezta gaizki heldu:

Madrilen eztuenak

arrazoina galdu,

ohore publiko bat

merexi ahal du;

bi erresuma otan

errespetu badu.

Gure superiora

zenbait laguneki

sekulan eztaiteke

trabaila obeki;

gizonak gobernatzen

badira fidelki,

zer egin dezaketen

nehork ere eztaki;

mihiak behar luke

ibili eztiki.

Nor den ahal dakite

Luzaiden nagusi!

Anitz haren pareko

amak eztu azi.

Gure borandatia

konsidera zazi:

Jaunak ezpalezako

hiltzia ofrezi,

oraino behar luke

mila urtez bizi.

Gure adiskidiak

oraino badira,

baliatu zazkigu,

anitz konten gira;

solasak entzun eta

dudatzen badira,

aski da egotia

obrari begira;

gizonik aundienak

okupatu dira.

Konseju Estaduko

gorputz ain sabanta,

Europa guzitikan

sinetsia baita,

errebokatu zuten

bertzen indireta,

ikusi zutenian

gure dokumenta;

ortatik heldu zaigu

behingo errenta.

Bazela kontrario

konde eta noble,

entzutia bera-re

etzen admirable;

beti norbait izan da

kuraia emaile,

arrazoina galtzia

etzela posible;

gure konbentzitzeko

eztira kapable.

Konseju Estadoko

obra eta fama,

seietan pasatu da

gure erreklama,

azkeneko segida

garbiki derama;

antik ateratzen da

Luzaideko ama,

guzien gidaria

Isabel Madama.

Atsegin osua du

zenbaiten biotzak,

garbitu direnian

pizuko balantzak;

goberniak emanik

bere ordenantzat,

orai segur direla

gure esperantzak;

eztakigu nola egin

aien alabantzak.