ENE ANDREGAIARI

Andere gaztia,

otoi, barkatu:

enetzat nola ote

zira mintzatu?

Uroski egundaino

etzaitut xerkatu;

zeren gainian zira

hola deklaratu?

Biluak urratu

beharrak banitu,

zuk ez nahiz artu,

zu ez bezalakorik

nahi dut hautatu.

Abertitzen zaitut,

andere gaztia,

izariz ar dezazun

banitatia.

Fortunaz izan banu

nik borondatia,

ez omen zinazteken

nitaz hautatia.

Aise da, maitia,

kunkil izaitia

urgulu artzia;

oraino zerbait bada

gogoan pastia!

Ororen burukoa

alegera zaite:

zu afrontatu gabe

konsola naite.

Hola mintzo zirela

aditzen badute,

zure mina dudala

ais'erranen dute.

Erreklama zaite

ahal bezain fite:

Nork nahi zaituzte?

Zu bezalako filusik

nik ez dut maite.

Zu maite zaituna

ez da ene baitan,

etzaitela, ez, egon

naigabetan.

Iduri nitzaizu

sobera amodiotan;

uste baduzu ere

etzira feiletan.

Egon naiz miletan

bertze zonbaitetan

nahiz aferretan;

bainan ez egundaino

zure desiretan.

Desiretan egon naiz

errekontratzeko,

bizpairur arrazoinen

esplikatzeko.

Zer zinuen suieta

ene aipatzeko,

zihaur iduriekin

erreformatzeko?

Sekulan saltzeko

beldur baratzeko...

ez da fidatzeko!

Paregabia zira

murmuratzeko.

Murmuratzen dituzu

iduritzen zaitzunak,

horiek dira zure

jendetasunak.

Xarmatzen bide zaitu

zure edertasunak,

geien konplimendiak

egiten tuzunak.

Uroski goiz hunak

pasatzen tuzunak

emanik fortunak!

Odol hunik in liro

zurekin gizonak.

Gizonaren bizia

andre laguntzia,

konbeni dute elgar

eztiki artzia.

Bainan batzuk ba dute

mila fantesia,

beren baitarik heldu

zaiela grazia.

Oro malezia!

Ez da abilezia

urgulu artzia:

hiltzeko sortua da

mundu guzia.