MENDEKOSTE BESTETAN

Mendekoste-bestetan

aurthen Arnegiko errekan

istorio bat gertatu izan da,

kasik ezpeitirot erran:

bortz emaztek edan tuzte

amalau pinta bepetan

jokaturikan kartetan.

Jokoa zuten florian

Arnegin Madrilenian,

atso gaixoak uste zuten

zirala zeruko lorian

saindu ororen erdian,

beren botoilak aldian

bai eta plazar handian.

Batek zion besteari:

«Haurra ire graziari;

arnoño hunek alegeratzen

ditan bihotzñoa niri;

ene plazerra hona luken

banu zonbait ogi-poxi

arno ezti hunekin».

Katixa ta Katalin

auzo biak elgarrekin

arno edaten ari ziren

koraje handi batekin;

gero ondoan bazuten

gibel aldean zer egin

beren fanfarriarekin.

Hirurgarrenak ederki

tanteatzen omen daki:

hamarrekoak harek zituen

omen markatzen orori;

hundarrekotz nahasi zen

eta lurrerat erori:

orduan etzen egarri.

Laugarren hori zer pheza!

Maria zapatainesa;

huntsa esplikatzen zituen

heskuara eta frantsesa;

bai eta ere aisa egiten

bide handian esa:

horixe da haren letra.

Bosgarren hori zoin ote da?

Pentsatzeko ez da pena:

Zerafina gaizo orrek,

nola ezpaituke lehena,

«benedika dakiola, dio,

mahatsari ahiena,

arno ekartzen duena».

Ahuntzez jokatu eta

hasi ziren kolpeka.

Kaston deitzen guarda gazte bat

kanpotik jinik lasterka

hok partitu izan zituen

ez uste bezain aisa

arrazoinik ezin pasa.

Zuk ere etxekanderia,

erran beharzu egia:

jolas hortan zu ote zinen

horien buruzagia?

Bortz emaztek egiteko

horixe da komedia!

Hurran baizen zahagia.