EDO! Argitaletxea | Genero-ariketak

Idatzi hau ez da soilik Medeaken fruitu izan. Iturri askotatik edan dugu, eztabaida eta batze une askok aberastu gaituzte. Horregatik, inguruan zaudeten guztioi eskerrak eman nahi dizkizuegu; borroka eta iraultza hau eraikitzen, gurekin uluka zaudeten urdanga guztiei.

Hainbat feminismo eta askotarikoak

Azken urte hauetan mugimendu feministak bilakaera bat izan du, eta eraldatuz, mutatuz joan da. Nahiz eta askorentzat esan beharrekoak esanda dauden, eta orain haiek esandakoak egitea dagokigun, guretzat diskurtsoak eraldatu egin dira, eta esatearekin, ekitearekin eta ekiteko moduarekin zer ikusi handia duten aldaketak egon dira. Gure ikuspegitik, testuingurua aldatu egin da.

Egungo Espainiako estatuko testuinguruan, Mugimendu Feminista, 80ko hamarkadan sortutako talde eta eragileen baturatzat ulertzen da. Oro har, talde horiek asanblada-egitura batekin funtzionatzen dute. Uste da, edo pentsatzen da, mugimendu hori instituzioetako feminismotik at dagoela, eta izaera ematen dien lan ildo batzuk izan dituela; hala nola, abortua, indarkeria sexista, parte-hartze politikoa... Baina, ordea, bada instituzioetako feminismoaren eta Mugimendu Feministaren arteko harremana. Kasu batzuetan, gainera, urteekin ahuldutako mugimendu feministak instituzioetako feminismoari utzi dio mugimenduaren ardura.

Eduki eta gai batzuek instituzioetan haien lekua izan dezaten lortu du Mugimendu Feminista Klasikoak (oro har, legeen bidez). Ez dugu ukatzen lan egiteko esparru bat izan daitekeenik, baina argi dago ia ezinezkoa dela ahalegin horiek mugimenduan eraginik izatea, edo mugimendua aberastea. Era berean, ia ezinezkoa da instituzioetan aritzeak mugimenduan eztabaida eta eduki berriak sorraraztea, kontrara, gure ustez; ikusezintasuna dakar, eta taldeak erretzea eta nekatzea, edukiak agortzeaz eta indargabetzeaz gain.

Badakigu instituzioetako feminismotik ezer gutxi espero dezakegula, nahiz ez dugun bere funtzioa ukatzen eta estrategikoa izan ez daitekeenik uste. Baina, argi dago, errotikako aldaketa, iraultza edo erradikalitate ideologiko zein praktikoa ez da instituzioetatik etorriko. Arduratzen gaitu, beraz, Mugimendu Feminista une oro instituzioei begira egoteak, eta arduratzen gaitu benetako iraultza sexuala ekarriko duen diskurtso eta praktika erradikalak pentsatzen ez aritzeak.

Uste dugu «instituzioak bai ala ez» afera oso konplexua dela. Gauza interesgarriak egin daitezke instituzioekin. Gainera, justizia eta etika feministari dagokion zerbait da errekurtso publikoak banatzea. Ez dugu arazorik halakoetan parte hartzeko. Baina hori ezin liteke izan dena, ezin liteke izan azken helburua. Gure instituzioekiko parte-hartzea puntuala da, eta betiere gure taldeko interesak kontuan hartuz eta aliantza feministetatik lan eginez. Arriskutsua iruditzen zaigu talde feminista baten praktika politikoak instituzioetan sistematizatzea.

Uste dugu kolektiboen diskurtsoen erradikalitatean eragina duela Mugimendu Feminista Klasikoaren praktika instituzionalizatu horrek. Gainera, azken 30 urteotan talde feministen barruan botere-harreman propioak sortu dira, eta hortaz, belaunaldi berriek (ez adinaren araberakoek bakarrik, baizik eta feminismora hurbiltzen diren gorputz berriek) bertan lekurik ez izatea dakar.

Hori argi ikusten da Mugimendu Feminista Klasikoan, neska gazte berri gutxik parte hartzen baitute bertan. Mugimendu Feminista Klasikoa ez dago neska gazteak hartzeko prest. Erreleboa irits dadin desiratzen dago, baina ez du uste bere egituretan aldaketarik egin behar lukeenik horretarako; zehazki, ez dute uste testuinguru berrietako errealitateetara egokitzeko aldaketarik egin behar duenik. 25 urteko ibilbidea duen talde batean sartzeak hau esan nahi du: jada egituraturik dagoen, agenda politiko jakin bat duen eta zeregin horiek aurrera ateratzeko beharra duen talde batean parte hartzea. Hori dela eta, zaila da oinarrizko kontuen inguruko eztabaidak eta hausnarketak izatea, eta ezinbestekoa da taldearen martxara batzea.

Asanbladaren egiturak asteroko asistentzia betebehar bihurtzen du, bestela, erritmoa galdu, sateloide bihurtze dakar, eta noizean behin puntualki joateak erabaki esparruetatik at uzten zaitu. Honela, presentziaren diziplina sortzen da funtzionamenduan. Hori oso ohikoa eta identifikatzen erraza da. Asanblada da erabakigunea, gauzak aho batez erabakitzen dituena. Ustez ez dago exekuzio batzorderik, hau da, erabakiak hartzeko orduan garrantzi handiagorik duen organorik, baina egia da badela izendatu gabeko talde «gogor» bat, zeinari botere era erabakitzeko gaitasun bat ematen zaion, informalki pope izendaturikoa. Horren ondorioz, neska gazteak espazio horietara iristean, egitura ikusezin horiekin egiten dute topo; eta hortaz, norberak zer eginkizun duen aurkitu behar. Denbora bat taldean igaro bezain pronto, badakigu segituan zein den bakoitzaren posizioa. Egoera horrek efektu bikoitza sortzen du neska gazteengan, askotan: batetik, bakoitzaren lekua zein den jakin artean sentitzen den noraeza, eta bestetik, norberaren posizioaz ohartzerako, boluntariotzara eta kalearekin lotutako lanetara bideratuta dagoela konturatzea; jada aurreko belaunaldiak horretan aritu izan dira, eta orain gazteei dagokie, eta horrek berak gazteak aldendu egiten ditu erabakiguneetatik.

Jar dezagun adibide bat; esaterako, txosnak, taldeen finantziazioa bilatzerako orduan, gure herrietako ohiko bide izaten dena. Askotan, gazteak dira txandak, muntaia, orduak sartzen dituztenak, baina, sarri, ondoren ez dute lortutako dirua zertara bideratuko den erabakitzeko botererik. Haien lana txosnak itxi ondoren bukatu izan balitz bezala.

Egoera hori, kolektiboetan, «egitura ezaren tirania»tzat ezagutzen da maiz, baina hori iraultzeko, asko hitz egiten da teoriatik eta gutxi egin praktikatik. Ondo da, hau ere bada «belaunaldien gatazka» esaten zaion hori. Begirada hotz batetik hartuta, edozein aldaketari lotuta doan zerbait dela esan daiteke; jende berria, modu berriak.

Baina ez dugu uste hori ezinbestean modu gatazkatsuan gertatu behar denik. Hau da, aldaketa batek aurretik egiten ari zenarekiko distantzia dakarren arren, ez da zertan gatazka sahiestezintzat hartu behar, edo aurretik egindakoaren ukazio bezala ulertu behar.

Medeaki dagokionez...

Bi errealitate, egoera, aldaketa, gurutzatzen diren testuinguru batean kokatzen da Medeak: batetik, komunikaziorako eta ideia zein informazioa zabaltzeko, teknologia berrien erabileran; eta bestetik, feminismoaren subjektu politikoaren eraldaketan.

Bada denbora, jada, talde moduan funtzionatzeko beste era batzuen bila gabiltzala. Talde berriak, forma berriak, feministen belaunaldi berriak, talde txikiagoak, autonomoki funtzionatzen dutenak, eta haien artean saretzearen eta adostasunaren bitartez batzen direnak.

Errealitate horren eta saretze horren beste ezaugarri bat da, azaldu dugun moduan, informazioaren teknologia berrien erabilera. Ia beti, sarearen bitartez jartzen gara kontaktuan, eta elkar elikatzen jarraitzen dugu topaketetan, jardunaldietan, mintegietan eta abarretan. Blog bat (edo beste edozein sareko plataforma) erreminta politiko gisa balio digun gune bat da. Erreminta horiek eduki ideologikoak argitaratzea eta zabaltzea ahalbidetzen dute; eduki horiekiko interesak eta adostasunak aliantzak sortzen laguntzen digute. Gainera, talde edo kolektiboen identitatea lausotzen du; izan ere, blog bat pertsona bakar batek sarean egiten duen aktibismoaren isla izan daiteke. Gainera, lurralde-mugak ere lausotzen ditu, sarea espazio transnazionala baita. Bestalde, ezin dugu ahaztu diziplina-nahasketa gertatu dela, eta politikoak, artistak, pospornografikoak, aktoreak... topa ditzakegula.

Hor kokatzen da, beraz, Medeak. Talde-sare batean batzen den zelula modura. Aliantzen intentsitatea, beste zelulen araberakoa da. Esaterako, beste gertuko zelula batzuekin lan egiten dugu. Elkarlana norberak hartzen dituen indar eta konpromisoen araberakoa da; hala, ez du talde osoa gauza bera egitera behartzen, ahaztu gabe, zelula horiek autonomoak direla. Urte hauetan, Medeakek mutazio bat izan duen bezala, taldeek eta sareak ere bizi izan dute hori. Bestetik, sare berean, badaude beste talde batzuk modu independentean lan egiten dutenak, eta aliantzak aldian aldikoak dira.

Transfeminismoak, trans aurrizki horrekin, feminismoaren subjektua zabaltzeko ahalegina egiten du. Trans horrek esan nahi du transexuala, esan nahi du transnazionala, transbertsalitateaz hitz egiten digu... Uler dezagun, nolabait, feminismoaren subjektuak ez dituela errealitate asko bere gain hartzen «emakumeak» dioenean. Hala, trans horrek bollerak, beltzak, putak, txiroak... beregain hartzea du helburu, eta, noski, horien harteko harremanak kontuan hartzea.

Feminismo klasikoaren eta transfeminismoaren arteko egiturazko ezberdintasun eta ezberdintasun ideologikoak, beraz, egon badaude. Horrek, maiz, nolabaiteko distantzia sortzen du, lehenagotik datozen taldeen eta egun gauden zelulen artean. Mugimendu feminista klasikoak mugimendu serio modura izendatu du bere burua zelula horien aurrean. Eta uste dugu feminismo serio hori oso urrun dagoela transfeminismoak aurkezten duen subjektu eraldaketatik, oso ondo egokitzen zaiola zuria-klase ertain-altu eta heteronormatiboa den subjektuari. Hala, esaterako, haien agendetatik ihes egiten dute aldarrikapen lesbianistek. Horrek, noski, ez du esan nahi mugimenduan ez dagoenik lesbianarik; izan ere, mugimendu horrek, sarri, armairu erraldoi baten itxura handia du. Esaterako, interesgarria izango litzateke, abortuaren inguruan behin eta berriz biltzen jarraitzen dugun honetan, zenbat lesbiana gauden jakitea. Baina, zenbatetan bildu da mugimendua lesbianoi dagokigun zerbaitetarako? Bada, noski, lesbianismoa politika feministatik at dagoen eremua dela uste duenik. Zergatik kostatzen zaigu hainbeste gure komunikatu eta leloetan lesbiana, puta, trans... eta halako hitzak agertzea? Badirudi hitz horiek alergia politikoa sortzen dutela.

Medeak, bere garaian, bollera ez-esentzialista moduan definitu zen. Horrekin esan nahi dugu, bollera etiketak izaera politikoa duela. Hau da, ez zaigu axola norekin egiten duzun txortan, baizik eta, etiketa hori barneratzearekin, bollerismoak dakartzan errealitate politikoak asumitu eta onartzea. Hala, aktibistek lesbiana edo bollera bezala identifikatzen dute haien burua, erabaki politiko gisa. Ikusgarritasuna eman, eta heteroarautik ihes egiteko erreminta moduan ere bai.

Pixkanaka, ordea, mutazio politikoaren bidez, etiketa gehiago jarri dizkiogu gure buruari. Hain zuzen, ikusezinak diren etiketak, indarkeria jasotzen duten etiketak eta inork aldarrikatu nahi ez dituen etiketak —kasu honetan, etiketak subjektu esan nahi du—. Besteak beste: transexualak, putak, trabestiak, queerrak, intersexualak...

Eduki oso politikoak

Medeaken praktika politikoan, behin eta berriz gertatu zaigu guk egiten duguna ez dela seriotzat hartzen, eta, beraz, egiten duguna ez dela ekintza politikotzat hartzen. Azken urte hauetan frogatu ahal izan dugu, politika serio horrek, askotan, esan dugun bezala, gehiegi begiratzen diola subjektu zuriegiari, heteroegiari eta klase ertain-altuegiari. Hau da, politika serioak esatea politika normalak esatea izango litzateke. Ez da aurpegiratze bat edo mugimendu feminista klasikoak orain arte egindakoari balioa kentzea eta gutxiestea. Orain arte egindako guztiari aitortza osoa diogu, eta, gainera, argi dugu ezagutza handia jaso dugula haiengandik. Egia baita mugimendu feminista klasikoaren «emakume» subjektuak lorpen handiak egin dituela. Gutako asko gizaki kategoriara igotzea lortu du. Baina, gure ustez, bada subjektu hori aldatzeko garaia, sarean eraikiz, leku bat eginez, orain hain anitzak diren gorputzek osatzen duten subjektu horrentzat.

Hori zabaltzen eta elikatzen hasi behar da, poliedro moduko adierazpen bat izan behar du, alde eta aurpegi asko dituena, eta horrek ahots ezberdinak dituztenak eta diskurtso propioa dutenenak sartzea dakar. Egun, gutxi egin daiteke horren kontra, jada gertatzen ari baita.

Bollerismoa, jarrera deseroso bat

Lehenago esan bezala, bollerismoa jarrera estrategiko bat da gure politikan. Eta uste dugu mugimendu feminista klasikoak ez duela haren agenda politikoan txertatu. Esaterako, argi ikusten da talde hauen absentzia, ekainaren 28ko koordinadoretan. Azken urteetan eta Euskal Herriko testuinguruan, saretzearen estrategia dela eta, talde feministak txertatu dira koordinadora horietan. Horrek indartu egin du maritxuekin dugun aliantza aberatsa. Maritxu edo marika diogunean, homosexualen kolektibo kritiko, politiko eta ez-arautuez ari gara. Maritxu identitatea bollera identitatea bezalakoa da. Araua, normala, alderatzen dituena. Ezkontzea helburu nagusi ez duena. Guretzat garrantzitsua izan da, beti, maritxuekin espazio politikoak izatea.

Uste dugu lesbianismoak heteroarautik at jartzen gaituela. Guztiz aldentzen gaitu gure gorputzetan bortxaz idazten den heterosexualitate betebehar horretatik: gizon eta emakume izatea, eta gizarte-erreprodukziora bideratuta egotea. Erreprodukzio hori, noski, familia-zeluletan txertatuko diren haurren erreprodukzioa da. Eta familia-zelula horiek, noski, lanaren banaketa sexuala aginduko dute. Ikuspegi materialistenetik, lesabianismoak betebeharreko heterosexismo eta feminitate horretatik aldendu egiten du bioemakumea.

Beharrezko feminitate horrekin hausten duten bollera horiek, izenda ezin daitekeen luma hori, hori dena, beste guztia bezain politikoa da. Luma hori baita ikusgarri egiten gaituena, eta luma hori da zuzenean zigortzen dena. Indarkeria zehatzaz hitz egiten badugu, beste sexu-genero joko batez, bereziki zigortu egiten dira heteroarautik alde egiten duten emakumeak. Bollera bat «emakume izatetik» aldentzeko marko posible bat da, eta hori erreprimitzeko bada indarkeria zehatz bat. Emea den baina emakume egokia ez den gorputz bat erreprimitzen da. Lesbianistok heterosexismoan oinarritzen den egitura arautzaile/normalizatzailea apurtzeko erabili nahi dugu lesbianismoa. Medeakentzat, hil ala bizikoa da jarrera hori.

Trabestitzen eta transexualizatzen.

Transgeneroa, oro har…

Trabestismoa arma politiko izugarri garrantzitsua da Medeakentzat; izan ere, hala bizi dugu generoa performance moduan, antzerki-eraikuntza moduan. Mugimendu klasikoak generoen arteko ezberdintasuna areagotzen duen botere-egitura kritikatu izan du. Baina ez du kritikatu nola generoa gure gorputzetan inskribatzen den, subjektibitateak sortuz. Mugimendu feminista klasikoak gorputzik gabeko subjektu bat eratu du (subjektu ilustratu bat).

Medeaken ardatz nagusietako bat gorputza izan da. Hasi ginenean, Cordobako estatu-mailako jardunaldiak izan ziren 2000. urte hartatik aurrera, anorexia eta bulimia landu genituen. Orduan ikusten genuen, larriturik, nola guztiz gorputzari lotutako kontrol-mekanismo berriak sortzen ziren, sexu eta genero balioak indartzen zituztenak, gainera. Bulimia eta anorexia, batez ere azken hori, inoiz izan den deuseztatze modu sofistikatuena bilakatu da; izan ere, autodeuseztatzea da. Diskurtsoak somatizatzearen muturreko eredua da. Diskurtsoek, errepikatzearen ondorioz, erailtzeko ahalmena badute (pistolarik, kolperik, bestearen interbentzio fisikorik gabe), zer gehiago egin dezakete? Orduan ezarri genuen gorputzaren gaineko irakurketa materialista. Hala, gorputza munduan egoteko dugun forma bezala ulertuz, eta beraz, gorputz garela ulertuz. Gure gorputzak gure politikaren erdigune dira, hortaz. Jarrera horrek zehaztasunean kokatzera garamatza, eta, ondoren, gaiak lantzen ditugu, datozkigun bezala, gogoak eman bezala. Gure prozesuan, aberastu, elikatu eta eraiki gaituzten gaiekin egin dugu topo, maiz. Aipatutako anorexiaz gain, transexualitatea, Drag kingak, transgeneroa, prostituzioa, beltza izatea... erabat aldatu dizkigu gure bizipenak eta mundua ikusteko eta politika egiteko moduak.

Mugimendu feminista klasikoak sarritan irakurri du feminitatea eraikuntza sozial moduan, baina ez, ordea, maskulinitatea; eta, beraz, askotan maskulinitate hori naturalizatzeko joera izan da, sarri, indarkeriarekin lotuz. Guk uste dugu maskulinitatea ez dela jaiotzean gizon identifikatu zituztenen jabetzakoa. Gure testuingurua maskulinitate ez-hegemoniko, subertsibo eta disindenteez beteta bizi dugu. Maskulinitate horiek zuzenean aurpegira begira jartzen dute zalantzan maskulinitate patriarkala. Trans, marika, butch, trabestiak existitzen dira, eta ezinbestekoa dela uste dugu mugimendu feministak horiei aitortza egitea. Maskulinitate horiek patriarkatuaren aurkako arma handi eta arriskutsuak dira.

Esan bezala, horietako bat da Drag kinga, eta hori izan da, agian, beste hainbat gai eta bizipen txertatzeko erabili izan dugun bidea, askotan. Zehazki, horrek asko lagundu digu, emakume eta gizon izatearen artean kokatzeko, bakoitzak zer esan nahi duen edo ez, ulertzeko. Ulertu baitugu emakumeak gizon izan gaitezkeela eta berriro emakume izatera itzuli, eta bide batez, bidean galdu. Eta Drak kingek sortu duten polemika eta haustura, sexu-generoen balio fundamentalistak kolokan jarri izanagatik besterik ez da. Zehazki, aipatu dugun subjektu feminista ilustratu hori. Emakumea, hain zuzen.

Baina, gainera, generotik haratago joan nahi izan dugu, sexua bera ere eraikia dela esateko. Eta hori ez da soilik King errealitate bat. Disidentzian dauden hainbat gorputz existitzen dira hori bera frogatzen. Gorputz intersexualak, transexualak, mutanteak... Gorputz matxinatu horiek gure aliantza indartsu eta garrantzitsuak dira; izan ere, indarkeria sexista jasaten dute eta dugu. Gainera, oso konsziente gara gorputz horiek medikuen eskuetan uzteak dakarren arriskuaz, zehazki sexua eta generoa definitzerako orduan. Izan ere, badakigu indarkeria forma oso konplexua dela zientziaren eskuetan kontu hauek guztiak uztea (generoa eta, batez ere, sexua zer den definitzea); identitateak sortzeko ahalmena baitu. Adibide argia da haur intersexualena. Genitalitate «definitu gabea» edo aukera askokoa duten haurrak jaio bezain laster, neska edo mutil, binomio sexual horretan kokatzen ditu medikuntzak. Askotan ebakuntza eta medikalizazio handiak eginez.

Ez badugu ulertzen gorputzetan bortxaz egiten den genero-inskripzioa dela, uste dugu alde egiten digutela heteropatriarkatuaren estrategia berriek.

Maskulinitate hegemonikoak boterea adierazten du bere gorputzaren materializazioan. Agian botere tontoa eta absurdoa, baina boterea finean. Uste dugu eraikuntza horren azken txokoraino iritsi beharra daukagula, hain zuzen, ikusarazteko esanahiak gure gorputzetan inskribatzen direla, eta, batez ere, gure gorputzen esanahi horiek eraldatzeko ahalmena dugula. Eta hala, binomio horretatik aldentzeko aukera zabala irekiko zaigu.

Noski, deseraikuntza ez da egun batetik bestera lortzen den kontua. Gehiago da mutazio horri kasu egitea, polarizazio bortitz horretatik kanpora dauden gorputzei kasu egitea, beste bizi adierazpen eta baldintza batzuk ahalbidetzea.

«Puta»tik, putara

Medeakentzat bada postura metaforiko eta politiko bat «puta» kontzeptuaren inguruan. «Puta» leku bat da, non emakume «onek» ez duten egon nahi izan, edo ez dieten egoten utzi. «Puta»k irudikatzen du emakume bat izan ezin daitekeen hori guztia, izan ere, puta bat ez da emakume bat; lesbiana izatea emakume izatea ez den bezala. Horregatik, guk bat egiten dugu bazterretan kokatzen den leku metaforiko horrekin. BAINA, ez gara putak. Ez dugu errealitate hori ezagutzen, ez gara haien ordezkariak, ezin dugu haien ordez hitz egin. Ezinbestekoa dela uste dugu mugimendu feministak leku bat egitea sexu-langileen ahotsei. Bada garaia ahots horri behar duen garrantzia eman diezaiogun.

Prostituzioa emakumeon gaineko indarkeria dela oinarri duen jarrera abolizionistak ez du sexu-langileen bazterketa eta estigma areagotu besterik egin. Gainera, uste dugu sexuaren inguruko jarrera puritanistetan oinarritzen dela jarrera abolizionista. Ez dugu hemen behartutako prostituzioaz hitz egiten, baizik eta prostituzio ariketaz soilik, eta bakoitzak bere gorputzarekin nahi duena egiteko duen eskubideaz, abortuarekin bezalaxe.

Pornoa eta metafora erradikala...

Lehenago Drag kingez aritu gara, genero-eraikuntza/deseraikuntza parametroetan, baina egia da esperientzia horiek kontu gehiagoz ohartarazi gaituztela. Izan ere, Drag kingak berak badu zerbait oso erotikoa, erakargarritasunaren ohiko mugak apurtzen dituena. Izan ere, bollera batek edo hetero batek desira dezake, modu berean, King bat. Harrigarria da nola «emakume» askok segituan jotzen duten Kingei eskua sartu eta harremanetan jartzera. Baina ez ohiko gizon batekin ariko balira bezala. Izan ere, emakume horiek dira kontrola dutenak, kaña sartzen dutenak... hain zuzen ere, jakin bai baitakite bibote horren atzean feminista edota bollera bat dagoela.

Badakigu pornografia emakumeon aurkako indarkeria zuzena dela feminismo klasikoarentzat. Bada, gu, tailerretan, gero eta lizunago eta pornografikoagoak gara. Gure performanceetan beti saiatzen gara botere-harremanak ikusarazten; horretarako BDSM^[1] erabiltzen dugu, errepresentazio gisa. Horrek, moduren batean, emakumeoi ukatu zaigun indarkeria hori berrartzera garamatza, eta gainera, plazerarekin lotzen dugu. Taldeari esker, jabetza sexualeko gune kolektiboak sortzen ditugu.

Erradikaltasun metaforari dagokionez, eta Drag king tailerrekin jarraituz, konturatu gara askotan emakumeok gizontasunaren alde nazkagarri eta muturrekoena adierazten disfrutatzen dugula; maiz, eredu biolentoak izanik ere. Jende asko izutu egiten da horrekin. Baina tailer horiek emakume askori ahalbidetzen die orain arte ukatu zaien indarkeria hori probatzea, eta konturatzea antzerki hutsa dela hein handi batean. Ohartzeko, emakumeoi ezkutatu egin zaizkigula teknika horiek guztiak, ehizatuak izateko hezi izan gaituztela. Beraz, batzuetan, Drak king tailer horiek autodefentsa feminista bezala ere balio izan digute.

Horrek, nolabait, indarkeria teknikak berrikustea ahalbidetu digu. Ekintza zuzena aldarrikatzen dugu. Emakume bat erailtzen duten bakoitzean, emakume armatuak eta mendekua eskatzen duten emakumeak jartzen ditugu gure blogean. Uste dugu garrantzitsua dela haiek guri beldurra izatea. Izan ere, patriarkatuaren lorpen handienetako bat da guri beldurrez bizitzen irakastea; eta horrek modu zehatz batean kokatzen gaitu espazio pribatu eta publikoan. Bada, gu, beldurraren banaketa ezberdinduaren aurka gaude. Uste dugu, zentzu horretan, garrantzitsua dela indarkeria teknikak gureganatzea. Erasotzaileentzat haragi puska besterik ez gara, ahulak, pasiboak, bortxatu-errazak, erailtzeko errazak. Garrantzitsua da feminitatearen biktima ikuspegiarekin hausten duten irudikapenak egitea eta izatea, eta hala, «emakume» gorputz bortxagarriak desagerraraztea.

Gure gorputzak eraikitzen ari gara gure gorputzekiko eraiki den pasitibitate hori hausten duen garrasi ozen batekin. Gure gorputzarekiko, gure sexuarekiko, gure aluekiko. Ukatu izan zaizkigun mintzairak erabiltzen ditugu, esanahia aldatu eta haien kontra erabiltzeko. Otzantasunean nahi gaituztenen kontra, etxean nahi gaituztenen kontra. Azken finean, gure gorputzen uluez gozatzen ari gara, irabazle horien diskurtsoa eraldatu, ezabatu, suntsitu eta txikitzen dugun artean.

Manifestu TransFeminista

Dei egiten diogu matxinada TransFeministari:

Feminismo erradikaletik gatoz, gu gara bollerak, gu gara putak, transak, immigranteak, beltzak, heterodisidenteak… amorrutik ekindako iraultza feminista gara, eta hortzak erakustera gatoz; politika zuzen eta genero-bulegoetatik ateraz, gure desiren bultzadak ekarri gaitu politikoki okerrak izatera, molestatzera, birpentsatzera eta gure mutazioen esanahi berriak sortzera. Emakume hutsa izateak jada ez digu balio. «Emakume»aren subjektu politikoa motz geratu zaigu, baztertzailea da izatez, kanpoan uzten baititu bollerak, putak, beloa daramaten horiek, gutxi irabazten dutenak eta unibertsitatera joan ez direnak, oihu eta garrasi egiten dutenak, paperik ez dutenak, maritxuak…

Leherrarazi dezagun sexu-genero binomioa praktika politiko bezala. Jarrai dezagun hasi genuen bide hura, «emakumea ez da jaiotzen, izatera iristen da», jarrai dezagun zatiketak, hierarkizazioa eta botere-egiturak ikusarazten. Emakume-gizonen arteko ezberdintasuna ekoizpen kulturala dela ikasten ez badugu, egitura hierarkiko zapaltzaileak bezalaxe, egitura horixe bera indartzen jarraituko dugu: gizon/emakume mugak. Pertsona orok ekoizten du generoa, ekoitz dezagun askatasuna. Argudia dezagun genero bukaezinekin…

Desiratik egiten diogu dei birpentsatzeari, edozein erregimen totalitarioren aurrean, gure gorputzen borrokarekin. Gure gorputzak geureak dira! Haien muga, mutazio, kolore, eta trantsizioak bezalaxe. Ez dugu gure gorputzen gainean hartutako erabakiak babestuko dituenik behar, generoetan zehar transmutatzeko gai gara, barrenak eta gogoak emandakoa gara, trabestiak, bollerak, superfemmeak, butchak, putak, transak, beloa daramagu eta «wolof» hitz egiten dugu!; sarea gara: talde amorratua!

Matxinadari dei egiten diogu, kaleak hartzeari, blogak hartzeari, desobedientziari, baimena ez eskatu beharrari, aliantza eta egitura propioak sortzeari: ez gaitezen defendatu, beldur ditzagun!!

Maite zaituztegu

PutaBolloNegraTransFeminista Sarea

SINATZEN DUGU:

Medeak, Garaipen, La Acera Del Frente, Itziar Ziga, Lolito Power, Las Chulazas, Diana J. Torres AKA Pornoterrorista, Parole de Queer, Post_op, Las maribolheras precarias, Miguel Misse, Beatriz Preciado, Katalli, MDM, Coletivo TransGaliza, Laura Bugalho, EHGAM, NacionScratchs, IdeaDestroyingMuros, Sayak Valencia, TransFusión, Stonewall, Astrid Suess, Alira Araneta Zinkunegi, Juana Ramos, 7menos20, Kim Pérez (Cofundadora de Conjuntos Difusos), d-generadas, las del 8 y et al, Beatriz Espejo, Xarxa d’Acció Trans-Intersex de Barcelona, Guerrilla Travolaka, Towanda,Ciclobollos, O.R.G.I.A, Panteras Rosas, Trans Tornados,Bizigay, Pol Galofre, No Te Prives, CGB, Juanita Márkez Quimera Rosa, Miriam Solà, Ningún Lugar, Generatech, Sr. y Sñra. Woolman, Marianissima Airlines, As dúas, Oquenossaedacona, Go Fist Foundation, Heroína de lo periférico, Lola Clavo, Panaderas Sin Moldes, Señorita Griffin, Impacto Nipón, Las Mozas de KNY, Kabaret Lliure de Mediona, Teresa Matilla, ItuEnAcción, Rodrigo Requena, Alba Pons Rabassa, Mery Escala, Proyecto Transgénero Cuerpos Distintos, Derechos Iguales, Casa Trans de Quito, TransTango, Patrulla Legal, Confederación Ecuatoriana de Comunidades Trans e Intersex.

[1] Besteak beste, bondage, dominazio, sumisio eta masokismoa biltzen dituen sexu-jolasen eta sexu-praktiken multzoa.