BERTSO BERRIAK

Paratu biar ditut

bertso bat edo bi,

zer gertatuko zaigun

azkenian guri;

pensatzen ez degula

eriotza etorri,

kontua emateko

anima ori larri...

ojala orrelakorik

gerta ezpaleri!

Ongi konfesatu eta

mezak ere entzun,

iya errezelorik

barnan senti dezun;

relijio santutik

al zaude jakintsun?

Jaunak ezaguera

ona eman zizun...

begira deskuidorik

gerta ez dakizun!

Palaziyo ederrak,

munduko jardiñak,

ez bereala iltzeko

asmoan egiñak;

etsaiaren bandera

egiñ alegiñak,

pekadori ingrato

gaizki itzegiñak,

Jaunak presente dauzki

gure utsegiñak.

Espiritu maligno

demoniño zarrak,

Luziferrek ez dauzki

laguntzalle txarrak,

luzatzen dituztela

beren atzaparrak,

diranak gorrituak

suak eta garrak...

zer kontra egin lezake

anima bakarrak!

Juiziyoko egunian

suzko lau ibaia,

eskuak berotzeko

izango da gaia;

iya, nere kristabak,

lenagotik saia,

gure animen billa

or dator etsaia,

Antekristo mundutik,

infernuko artzaia.

Orduan jartzen danak

ibai oiei begira,

naiko luke bereala

sekatzen balira;

kontu au dakitenak

munduan badira,

nik ikasi dedala

oraindik berri da:

Jesusen oñetatik

jaioko omen dira.

San Juan Ebanjelistak

au berak esana,

bazekiyen nola zan

ibai oien plana;

zer egin dezakegu?

au da gure lana:

bitarteko paratu

Andre Birjiña Ama,

enpeña dakigula

Seme Jaunagana.

Orra nola dijoazen

urak itxasora,

guziyon eriyotza

orrela eldu da;

ontarako jaio giñan

kristabak mundura,

pensamentu txarrikan

badator burura,

egin dilijentziya

sartzeko zerura.

Orra bertso berriyak

orain, mundutarrak,

askorentzat on dira,

bestientzat txarrak;

ikaratuak dauzki

animako larrak,

akordatu gaitezen,

gazte eta zarrak,

zer nolakoak diran

inpernuko garrak.

Infernuan badira

zepo ta grilluak,

egiya esaten badu

nik dedan libruak;

an ez du baliyoko

batere diruak,

atormentatuko du

beraren selluak,

posada gaiztuetan

munduan bilduak.

Etsaiaren banderan

baldin bazabiltza,

maiz idukiko dezu

aparte eliza;

gustuak kunplitutzen

animali-gisa,

despreziaturikan

Jainkuaren itza,

orra nola galtzen den

sekulako ditxa.

Bizi-modu berri bat

guazen artzera,

ikusi gabetandik

anima galtzera;

ustez mundu onetan

luzaroko ezkera,

emendik dijuanik

ez dator atzera,

etzaigu damutuko

ondutzen bagera.

Etsaiak memoriya

daukagu nasiya,

gure animak dauzki

iya irabaziya;

arreta baten faltan

lan ori guziya;

apartatzen bazaigu

Jaunaren graziya,

izugarriya izain da

gure sententziya.

Juiziyoko eguna

egun bat larriya,

aspalditik oi nago

bildurrak jarriya;

guziyok badakigu

lan orren berriya,

bitarteko paratu

Birjiña Mariya,

logratzeko Jaunaren

miserikordiya.

Aingeruak tronpeta

duanian jotzen,

anima ta gorputza

joango gera zuzen;

jendia asiko da

Josafaten sartzen,

munduan asieran

notiziya bazen,

ai zer bildurtasuna

sententziya artzen!

Zertarako jaio giñan

mundu onetara,

infernura joatekoz

ango penetara?

zuzendu nai badegu

oraindik beta da,

zierto jakitera

joain gera bertara,

allegatuko gera

tranze orretara.

Jesusen dotriña ona

letuaz goazen,

prebenitu gaitezen

zerurako zuzen;

anima egongo da

kontentuz zoratzen,

Birjiña Ama paratu

graziyak logratzen,

gauzarik bearrenaz

ez gera akordatzen.

Prebenitu gaitezen

gu guztiyok emen,

ez dakigu eriotza

uste gabe gauden;

Mariya Santisima,

lagun zaiguzu arren,

iya gure tranze au

noiz izango ote den,

ondo gerta dedilla,

biba Jesus, amen.