 |
TXITXEAK ETA MIRUBA
(Alegia)
Olluak klo-klo egijan
pi-pi txitxeak ostera.
Olantxe baratz erdijan
ebiltzan danak erara.
Ameak jana billatu
eta txitxeak iruntsi.
Arrikan etzan geratu,
goserik etzan ikusi.
Txitxeak ziran orijak,
anka-txiki. luma-eder.
Etxe onduan gustijak
egoten ziran eskijer.
Bat baña danen galbide
etzan an bizi poz-pozik.
Buru-arin, piku-luze
urrun juan zan etxetik.
Miru jauna, jaun bijurrak
ezautu eban txitxea.
Konpondu ziran maltzurrak
eta gertau eben tranpea.
«Zeure lagun, lagun ona
iraungo yuat ludijan.
Alkarrekin zorijona
billauko yoguk mendijan».
Miru aren itz gaiztuak
ziñistu euzan txitxeak.
Eta gau baten gaxuak
iri eutsozan atiak.
Laster jarri zan miruba
txitxa politen artian.
Zorrotza eukon pikuba,
eta gosia erpian.
«Azke-azke mendi-goyan
neugaz bixiko zarie.
Ama orrek etxe-esijan
beti euki nai zaitube».
Mirubak eta txitxeak
zauritu eben ollua.
Eta ama barik gustijak
goitu eben areyua.
Iñoren sorosi barik
miru txarraren ekiñak!
Gustijak erail eziñik
zauritu euzan geyenak.
Arrotz baten lagun-nayez
ez galdu iñoz anayak.
Etxeko baten obenez
sortuten dozak etsayak.
(Euzkadi, 1932, bagilla, 2).
|
 |