BERANTEKO URRIKIAK

        (1868)

        Bizi nintzena bakean

        Ait-amekilan batean,

Tratulari bat sartu zerautan uste gaberik etxean,

Ez baitzuen nahi handik athera ni saretan sar artean.

        Amerikako bidea

        Har-ezazu jaun gaztea,

Erranen datzut nola bizi den leku hartako jendea:

Hemen kobrea bezain nasaiki han badabila urhea.

        Orduan nintzen harrotu,

        Gogo guzia berotu:

Abisu franko izan dut bainan, ez naiz nihori behartu;

Ni zoro bezain hura ernea, laster ninduen beretu.

        Diru goseak nerama,

        Utzirik ait-eta ama:

Arrosa petik ather'orduko, areantzetan atzemana

Nahigabetan bethi bizi da aiter behatzen ez dena.

        Untzian hasi senditzen,

        Damuak bihotza zaurtzen...

Ald'orotara begira, bainan urik baizen ez ikusten:

Haize tenpestak, masten karraskak zain guziak ikharatzen.

        Sarthu naiz azken buruan

        Gogoa naukan lekhuan;

Neure etxean nintuelarik atseginak inguruan,

Orai hemen naiz, dohakabea, nehor gabe desterruan.

        Bizi naiz nahigabetan,

        Bethi hasgorapenetan;

Damu min gaitzik finkatu nintzen bertzen solas ederretan

Geroztik hunat urrikitu zait probetxu gabe bortzetan.

        Ene haurride gazteak

        Ez segi ene bideak;

Ithurri khiratsetan edan du zuen anaia maiteak.

Hemen egunak luze doazko nola herrian urtheak.

        Bidali diot amari

        Zertaz nagon hemen eri:

Zerbait laguntza egin dezola nigarrez dagon haurrari,

Ahalik balitz, nahi bailuke sortu-lekhurat itzuli.

        Hemen nago lotsatua,

        Dolu minez hiratua

Ikusten badut berriz aldi bat Eskual-herriko zerua,

Hor biziko naiz, lehen bezala, galtzen ez badut burua.