XORI BERRIKETARIA

Sorlekua utziz geroz

Ondikotz, hala bearrez,

Yanko ona urrikalduz

Betiko nere nigarrez

Primadera hasi orduko

Arbolak estaltzen lorez,

Xoritto bat heldu da beti

Nere erritik egalez.

Neregana hain urrundik

Etortzean unatua,

Arbolarik urbillena

Du bere pausa lekua.

Aldazka goren-gorenan

Orra non den lokhartua:

Lumapean zango bat eta

Hegalpean du burua.

Pausa adi! lo egizak,

xori maitea bakean;

Atzarriak hi hire zain

Hemen nauk hire aldean.

Ur-xortakin huna hemen

Papurrak leio-gainean;

Bainan gero hango berriez

Oroit adi atzartzean.

Orhoit adi, bai, xoria,

Herri maiteko berriez.

Nere aita, nere ama,

Nigarretan nik utziez.

Mintza akit ahaidez eta,

Mintza lagun on ekiez:

Mintza nehor antzi gabe

Maite ninduten guziez.

Atzar adi, atzar bada,

berriketari habila;

Nere beldur izan gabe

Yauts adi urbil-urbila.

Erran, lehiora izan haizen,

Erradak isil-isila,

Izan ere hunatekoan

Solas-ordainaren bila.

Xoria, lo agolarik,

Ikaran nagok aidean;

Ez al da zorigaitzarik

Maite nautenen artean.

Hala balitz, othoi xori,

Berriz herrirat heltzean,

Loretto bat nigar batekin

Pausa zak tinba gainean.

Yainkoaren ontasunak

Ez au ahantzi xoria

Non nai kausitzen duk

Aise ire janaria.

Zer behar duk? Ur xortatto bat

Bihitto bat edo bia,

Ordainez duk alegeratzen

Kantaz hik oihan guzia.

Xorittoa yoan denean

Hostoen eror denboran

Berriz ethor ez dadien

Nago beldurrez ikharan.

Ihiztaria, hartzen baiduk

Ene xoria segadan,

Utzak, othoi, gaxoa libro

Berriak ekhar detzadan.