8

      Teknologia berriek aurrera egiten dute izugarri. Hortaz, urte gutxian tresna oro zaharkitu egiten da. Esaterako, nork du gogoan garai bateko telefono klasikoa? Bai, hatza zulotxoan sartu eta zenbakia horrela markatzen zen hura. Bada, duela gutxi hain ohikoa zen tresna, orain ia ez da existitzen. Antzerako zerbait gertatzen da istorio modemo batzuekin. Istorio hau berria da, baina apur bat zaharkituta dago jada. Egungo telefonoekin ezinezkoa litzateke horrelako istorio bat sortzea. Edo bai?

      Ondorioa: istorioak animaliak bezala fosil bilakatzen direla, denboraren poderioz. Ez ordea haserrea eta estresa, horiek berdin jarraitzen dute. Edo okerrago.

 

 

SASIKUMEA

 

      Nire idazmahaian eserita nengoela gogoratu nuen telefono-dei bat egin behar nuela. Telefono zenbakia aurkitu eta deitu nuen. Gizon batek hartu zidan bestaldean.

      —Kaixo!!! —esan zidan jenio bizian.

      Nik era atseginean erantzun nion.

      —Egun on. Aitor Arbizu naiz, eta Andrea Azpiazurekin hitz egin nahi nuke.

      Bat-batean, telefonoa eskegi zidaten, ezer esan gabe. Ezin nuen sinetsi. Hura errespetu falta!

      Segidan, telefono-aurkibidean aurkitu nuen Andrearen benetako zenbakia. Azken bi zenbakietan okertu nintzen, tokiz aldatuta bainituen neure koadernotxoan. Andrearekin hitz egin eta gero, oraindik nire idazmahai gainean zegoen telefono-zenbaki erratuari begira geratu nintzen, eta berriz deitzea otu zitzaidan.

      Lehengo gizon-ahotsa entzun nuenean, “sasikumea” esan nion, eta eskegi egin nuen. Berehala idatzi nuen “sasikumea” hitza telefono-zenbaki ondoan, eta nire ohar koaderno gainean laga nuen. Ordutik, egun txar bat nuen bakoitzean, zenbaki horretara deitzen nuen. Horrek hobeto sentiarazten ninduen. Gizonak berak hartzen zuen beti, eta nik nirea esaten nion: “sasikumea!”. Bai. Badakit ez dagoela ondo, baina haserrearen zama askatzeko balio zuen behintzat.

      Baina kontua ez zen horretan geratu. Gustua hartu nion, eta bi astetik behin deitzen nion, barreak egiteko baino ez. Bai, badakit gaizki dagoela, baina zein ondo pasatzen nuen, demonio!

      Handik hilabete batzuetara, ordea, telefono-etxea deiaren identifikazio-zerbitzua eskaintzen hasi zen, eta atzera egin behar izan nuen, derrigorrez eta triste samar (badaezpada...). Orduan, ideia bat otu zitzaidan, eta tipoaren telefono-zenbakia markatu nuen berriz. Honelaxe esan nion haren ahots nardagarria entzun nuenean:

      —Egun on, jauna. Telefono-etxeko salmenta sailetik hots egiten dizut, jakiteko ea ezagutzen duzun gure deiaren identifikazio-zerbitzua, eta jakin nahi nuke kontratatzerik nahi duzun.

      —Ez! —erantzun zidan gizonak haserre, eta telefonoa eskegi zidan.

      Deitu egin nion segituan, noski, eta halaxe esan nion:

      —Hori da sasikumea zarelako.

      Argi dago oso gustura geratu nintzela, eta pentsatu nuen horixe egin behar dugula guztiok sasikume batekin topo egiten dugun bakoitzean, aurpegira esan (beno, aurpegira edo telefonoz, baina esan!). Hortaz, jarrera atsegin horrekin (atsegina niretzat, noski) jarraitzea erabaki nuen. Jakina, orduan ez nekien horrek nire bizitzako anekdota xelebre eta onenetako probokatuko zuenik.

      Hurrengo astean gertatu zen. Autoan nindoala gauza bat gertatu zitzaidan, haserre jarri ninduena. Lurpeko parking batean nengoen, autoa uzteko zain. Atso bat makal baino makalagoa zebilen, bere autoa aparkalekutik atera ezinik. Pazientzia galtzen hasita nengoen, eta bazirudien betiko geratuko zela han, nire aurrean.

      Azkenean hasi zen autoa mugitzen, poliki. Hori ikusita, nire autoa atzeraka bota nuen pixka bat, atsoari nahikoa leku uzteko asmoz, eta bere maniobra errazteko. “Primeran!”, pentsatu nuen, “azkenik badoa”.

      Honetan geundela, BMW beltz bat agertu zen, kontrako norabidetik, eta atsoak hutsik lagatako zulotxoan sartu zuen gidariak, hau da, neuk sartu behar nuen toki berean. Bozina jotzen hasi nintzen, noski, eta leihotik oihukatzen:

      —Aizu, ezin duzu hori egin! Neu nintzen aurretik!

 

      Orduan BMW-ko gizona autotik jaitsi zen, atea itxi zuen eta, besterik gabe, Merkataritza zentrora abiatu zen, ezer entzun izan ez balu bezala.

      Haren jarrera ikusita “hau sasikumea!” pentsatu nuen. Eta orduan kartel bat irakurri nuen BMWaren atzeko leihoan, “salgai” jartzen zuena.

      Telefono-zenbakia apuntatu eta gero beste toki bat bilatu nuen aparkatzeko. Zer erremedio!

      Pare bat egunera, etxean idazmahai aurrean eserita nengoela, ohiko zenbakia markatu nuen. “Sasikume bat zara!” esan ondoren eskegi egin nuen, ohikoa nuen legez, eta BMW beltzeko kristaltxotik hartu nuen ohar-orriari begiratua bota nion. Telefono-zenbaki ondoan hauxe nuen idatzia: “Ganorabako honi ere deitu egin behar diozu noizbait”. Esan eta izan. Tonuak entzun ondoren, norbaitek hartu zuen:

      —Bai? Esan.

      —Kaixo —esan nion—. BMW beltz eder bat salgai duen gizonarekin hitz egin nahi nuke.

      —Neu naiz —erantzun zidan ahotsak.

      —Esango al didazu non den hau? Badut erosteko asmoa, eta autoa ikusi nahi dut. Gaur ikusterik badago, niretzat hobe.

      —A bai! Ni Urkijo kalean bizi naiz. Ez dago galtzerik. Etxe hori bat da, eta autoa ate aurrean dago aparkatuta. Erraza duzu.

      —Ongi da. Eta zein da zure izena, mesedez?

      —Eduardo, Eduardo Sarriegi —esan zidan bestaldetik.

      —Mila esker, Eduardo. Eta zein ordu duzu egokiena ni horra hurbiltzeko?

      —Iluntze aldera izango naiz etxean.

      —Primeran —esan nion—. Seietan izango naiz hor, ados?

      —Bai, zelan ez.

      —Aizu, ahaztu baino lehen: entzun ondo orain, beste gauza bat esan behar dizut eta.

      —Esan, bada.

      —Eduardo...

      —Bai?

      —Sasikume bat zara!

      Astakeria bota eta eskegi egin nuen. Segidan, nire telefonoaren memorian sartu nuen Eduardo Sarriegiren telefonoa, beste sasikumearenarekin egin nuen bezala.

      Ondo zihoan dena, eta lasaitu ederra hartu nuen, egia esan. Baina orain arazo larri bat neukan: bi sasikume nituen telefonoz zirikatzeko. Hura lana!

      Hilabete batzuk egin nituen bati eta besteari deika, adar-joka eta irainka. Eta azkenerako gogaitu egin nintzen, aspertu. Egoerari buelta emateko, irtenbide bat pentsatu behar nuen.

      Lehenik eta behin, lehen sasikumeari deitu nion. Ohiko tipoak hartu zidan. “Kaixo”, esan nion, eta gero betiko leloa: “sasikumea zara!”. Baina, oraingoan, ordea, ez nuen eskegi telefonoa.

      —Hor al zaude? —esan zidan sasikumeak.

      —Baiiiiiiiiiiii! —esan nion trufaka.

      —Utzidazu bakean, ez deitu gehiago! Zein zara? Zein izen duzu? Esan, koldarra!

      —Ni Koldarra? Aizu. Eduardo Sarriegi naiz eta zu sasikume bat zara —erantzun nion harro, engainua biribildu nahian.

      —Eta non bizi zara, Eduardo?

      —Urkijon. Etxe hori eder batean, eta nire BMW beltza ate aurrean dut aparkatuta —azaldu nion txulo-txulo.

      —Hara noa, kakalardo. Ikusiko duzu —esan zidan haserreturik—. Aditu al duzu?

      —A Bai? Ezta egia izango!

      —Ezetz? Marikoi fededuna bazara, has zaitez zurea arimaren alde erregutzen.

      —Uf, bai. Kaka egin dut praketan.

      Astirik galtzeke, berehala deitu nion beste sasikumeari.

      —Kaixo —esan zuen telefonoaren beste aldean zegoenak.

      —Kaixo, sasikumea —esan nion, eta ez nuen telefonorik eskegi.

      —Nazkatuta nago zurekin. Harrapatzen bazaitut ikusiko duzu... !

      —A bai. Eta zer ikusiko dut, ba, e?

      —Potroak moztuko dizkizut.

      —Ui, bai, benetan? Ez zara horretarako gauza.

      —Ezetz?

      —Ez! Baina oraintxe duzu aukera ederra, zure etxerantz noa-eta —eta eskegi egin nuen telefonoa.

      Ondoren Ertzaintzari deitu nion, eta azaldu nien beldurtuta nengoela, Urkijo kaleko etxe horian bizi nintzela, homosexuala nintzela eta beldur nintzela bikote ohiak hil egin nahi ninduelako. Zera esan nien, telefonotik deitu zidala etxera zetorrela esanez, eta laguntza behar nuela. Azkar etortzeko esan nien, eta antzerki apur bat eginez, negarrari ekin nion.

      Azken deia EiTBra egin nuen. Labur eta urduri kontatu nien hilketa lazgarri bat gertatu berri zela Urkijo kalean, etxe hori baten aurrean bertan. Segidan, giltzak hartu eta etxetik atera nintzen. Urkijo kaleko etxe horira abiatu nintzen eta badaezpada autotik gertu geratu nintzen, zer gertatuko ere. Gero oinez hurbildu nintzen, dena gertutik ikusteko.

      Mundiala izan zen, egia esan, mun-di-a-la! Kalearen beste aldean BMWa ikusi nuen kristalak hautsita. Inguruan bi gizon ari ziren, elkarri egundokoak emanez, bi ertzain tartean, borrokalariak banandu ezinik, eta telebista-kamerak den dena grabatzen. Ezin nion barreari eutsi. Mundiala gero nire burutapena! Gaiztoa akaso, bai, baina mundiala.

      Dena dela, ez dut berriz errepikatuko. Zuek ere ez, ezta?