Hainbat izarrik gabe...!
Arantxa Aldalur

Euskaltzaindia / BBK, 1989

 

 

OLERKI NAHASIAK

 

Zu eta ni eta itsasoa.

Zu eta ni.

Zu eta itsasoa.

Ni eta itsasoa.

Zu.

Ni.

Itsasoa.

 

         * * *

 

Zu uhin.

Ni haize.

Hurbiltzen natzaizu.

Zaitu beste batek.

 

         * * *

 

Galduko zintuzket

berriz aurkitzekotan;

bilatuko nindukezu

berriz galtzekotan.

 

         * * *

 

Edonon

aurkituko nauzu!

Benetan nahiduenak

berak bilatzen du.

 

         * * *

 

Duzu zarelako;

duzulako zara;

ez nauelako

zaitut;

zaitudalako

ez naiz.

 

         * * *

 

Bat gehi bat hiru.

Zu,

mundu bat;

ni,

mundu bakar;

Zu eta ni,

mundu hiru:

zu, ni eta gu.

 

         * * *

 

Kaiolaren ertzean

txoria dago isilik;

zu joanez gero

ez du oihartzunik.

 

         * * *

 

Gauero eta soilik

zaitudan arren nitzat,

jan behar nau egunez

edonor duzun espak.

 

         * * *

 

Hosto pila bat

lorerik gabe;

hori izan da nire bizia

zu ezagutu arte.

 

         * * *

 

Arantza bat daukagu

bihotzean zintzilik;

lore bat joan zaigu,

besteak daude txirpil.

 

         * * *

 

Zenbat izen ezkutatzen

zure sabelak ote?

Erakutsiz aurpegi bare

familietara nahigabe.

 

         * * *

 

Zer da maitasuna?

Eman eta eman

eta jasotzeko gura.

 

         * * *

 

Ez!

Ez gehiago biluztu!

Zure arima ere

agertzen da hain huts...

 

         * * *

 

Ez zarela aldatuko

diostazu

denboran zehar;

denbora ere

denboraz

aldatuz doa.

 

         * * *

 

Itsasertz aratzeko

harea jasotzean

aurkitu genuen lehor

hondaturiko ametsa.

 

         * * *

 

Ez duzu egiten negar

galdu nauzulako,

beste batek

aurkitu nauelako.

 

         * * *

 

Nahi duzun hori

olatoetan aurkitzeak

zenbait arrisku dakar;

ez alferrik,

datozen bezala doaz.

 

         * * *

 

Edonon edonorekin

edonortaz hitzegiten

nitaz ezik.

 

         * * *

 

Negar egiten duzu

trenak aldegitean,

ihesa galerazteko

ezer egiten ez duzun bitartean.

 

         * * *

 

Nik maite zaitut!

Ez da egia;

benetan maite duenak dio;

maite zaitut!

 

         * * *

 

Oro amets, nahi, gogo

hareko aztarna;

itsasgora abiatuz gero

hutsune txit aratza.

 

         * * *

 

Olerki guztien artean

esanez bat hautatzeko

jakin nuen tristeki

inoiz ez nauzula ulertuko.

 

         * * *

 

Hitzegiten isilik,

tristuraz farre egiten,

maltzurkeria ugari

munduan ertzez ertz.

 

         * * *

 

Nire eza nabaritu arte

ezingo nauzu

behar bezala maite.

 

         * * *

 

Negar dagizu

besteak daramalako izarra

eta soilik zuk

dakusazu distira.

 

         * * *

 

Olatoak lasai jolastuz

itsasoan dabiltzan bitartean,

zu eta ni ezabatzen

ontzien antzera

puntuetara murriztuz

ertzetik aldegitean.

 

         * * *

 

Bada ezberdintasuna

zu eta hodeien artean:

mugikortasun bera izanik

zuri ezin alda eitea.

 

         * * *

 

Nire begietan

zure galdera ororen

erantzuna aurkituko bazenu

nik ezingo nuke

zureetan

ezer aztertu

 

         * * *

 

Udaberriak erakutsi.

Udak utzi.

Udazkenak mehatsu egin.

Neguak ebatsi.

 

         * * *

 

Nik galdegin.

Zuk ihardetsi.

Guk intziri.

Itsasoa isilik.

 

         * * *

 

Ni igo eta igo,

zu artean gorago

zioen zuhaitzak

ilargiari lauso.

 

         * * *

 

Ni mugituz mugituz,

zu tinko harro

zioen ilargiak

zuhaitzari mantso.

 

         * * *

 

Iraganaren mina,

begirada garbia,

barne txit tristea;

horra malenkonia.

 

         * * *

 

Udazkenero

hostoen erorpenak

ematen digun goibeltasuna,

udarako zaratari

ihes eginez

isiltasun hutsarekin

topatzea

besterik ez.

 

         * * *

 

Udazken geltokian

ahaztu zitzaidan bizi gura

gehien maite nuena,

gehien eta ia bakar,

arrats haisetsu hartan

atzean uztean;

nire oinak oharkabe

hosto iharra azpian

hartzen zuen eran

geltoki triste hark

harrapatzen ninduen

niregana bultzatuz

oroipen tristeak.

 

Hainbat izarrik gabe...!
Arantxa Aldalur

Euskaltzaindia / BBK, 1989