Noizbait

        (Ordañetan)

Geronimo Elizegi,

Zure «Oroimenak»

Pozkidaz bete ditu

Gure barrenak;

Goitaltxatu gaituzu

Otaño-tar denak,

Ingurukuak eta

Urruti gaudenak;

Bizi geradenak,

Ta ill ziradenak,

Pozak eta penak,

Gure kastarenak......

Ar itzatzu eskerrik

Bereziyenak.

Elizegi, altxatzen

Gaituzu txit gora;

Zeiñ ezdute gauz oyek

Uzten gustora!

Gaur ez merezi arren

Orrenbeste onra,

Irabazten sayatu

Gintezke gerora:

Guk ortik kanpora

Ai, zenbat denbora!

Bildu gabe iñora,

Lagunen ondora...

Poza da ekartzia

Batek gogora.

Erabaki zerade

Modu bikañian,

Askok iritxiko ez

Luken añian,

Bederatzi puntuko

Doñu apañian;

Beragatik zenbaitek

Zauzka mingañian;

Nik beiñik beñian,

Aiñ gogo fiñian,

Agertu danian,

Euskal-jardiñian,

Lore berri alai bat

Arantz gañian.

Gure euskal jardiña

Arantzaz josirik,

Arritzeko da nola

Dagon bizirik;

Orrenbeste penatzen

Ama ikusirik,

Bere semiak eziñ

Geundezke geldirik:

Guk zabar utzirik,

Ez ark merezirik,

Daukagu jatxirik

Ta eziñ altxarik,

Zergatik batzubek ez

Duten lotsarik.

Kizkurturik jarritzen

Zaizkit atzaparrak,

Gogoraturik amak

Dauzkan negarrak;

Ez eskenñitzekotan

Ditugun indarrak,

Zertarako gerade

Aiñ seme zabarrak!

Ondu bitez txarrak

Ta gizondu auarrak.

Leyal ta azkarrak

Puskatu amarrak...

Ez gera esker gabiak

Otaño-tarrak.

Aita ta anaya ill

Ziran ezkeroztik;

Bersuak illunpian

Gelditu zaizkit,

Nola etzetorkidan

Iñondikan pozik,

Zure oroimen onak

Ederki datozkit;

Oraiñ ere ortik,

Gure sorlekutik,

Betiko txokotik...

Lagun zarretatik...

Guztiyai eskumiñak

Gure partetik.