Elizakuak

        (Edo au mundua!)

Illunak nabarturik

bideko tiñua

zeukan, ta ixildu zan

txorien doñua,

odoi tartetik iñoiz

izarren keñua

senti zan, bañan bian

sortu zan lañua;

argi baten aurretik

kolpez errañua

azaldu zan, ta laxter

—eliza-siñua—

gugana iritxi zan

txintxarri-soñua.

Txilin-txilin jo zuben

berriz txintxarriyak,

aditzera emanaz

gauza mirariyak,

beti txit onak, bañan

iñoiz miñgarriyak,

izaten diranian

gaitzak ekarriyak.

Oso tristetu ziran

gure aurpegiyak

ta beria azaldu

zuben illargiyak;

eskuban arturikan

buru estalkiyak,

lurrian belauniko

an geuden jarriyak

ta parte-artu zuben

Zeru-gau argiyak:

an pasa biar zuben

Jaungoiko aundiyak!

Eukaristi Santua

jarriya Maisuak,

zijuan pasatzen, ta

beraren pausuak,

umill agurtzen ditu

kristau fedetsuak;

ta nola emen ala

geron geyentsuak,

gertatzen diranian

alako kasuak,

burubak makur eta

biyotzak jasuak,

barrendikan egiten

dira errezuak,

meserez izan ditzan

miñ duben gaxuak.

Pentsatutzen munduko

izate aulian,

kasikan lorik egiñ

ez nuben gaubian,

ta urrengo goizian

zortziyak aldian,

joan nintzan jauna artu

zunaren galdian.

Ezkaratz zar batera

sartu ondorian,

kanta otsa senti zan

etxe barrunbian,

guztizko doñu alai

eta ederrian.

Pozez, bera aditzen

negola an bian,

biziro berri onak

ziraden idian,

gizon bat azaldu zan

ate brinbalian,

eta nere galdeera

egiñ niyonian,

malko bi zerorizkan

bere masallian

ta ziyon: — ortxen dago

gaxu'iyillian!...

— Bere ama maitia

zedukan oyian!

Arriturik gelditu

nintzayon aurrian

ta kanta otsa nola

senti zan artian,

esan niyon: — or nola

daude umorian,

agoniya arkitzen

bada etxe berian?

Ori ez da kabitzen

kristauben legian;

eta erantzun ziran

erdi negarrian:

— Ai! Or  famili asko

nola bizi diran,

anbat jakingo ere

ez dute ordian

desgrazi au arkitzen

danikan gurian!

Eziñ biziyak gauzka

aiñ bakardadian,

ixil ixilik geren

baztartxo pobrian,

beste guztiyetatik

kasikan gordian,

ez bagiña bezela

jayuak lurrian!...

Illtzia obe izan

liteke, aldian,

bizi ez danarentzat

itxura obian...!

— Zenbat onlako oi da

mundu zabalian!!