IPUI 37

Otsoa ta atxurlaria

        Otso bat erori zan lakio batean, ta ekusi zuten gatigu zegoala Atxurlari batzuek. Urbildu zitzaizkon, ta an zan ekustea, bazuek agakadak ematen, beste batzuek ista ta farra egiten. Esan zioen beren arteko batek:

        —Gizonak, zertako da gaitz egitea gaitzik egiten ez duenari?

        Atzeratu zituzten aga edo makillak, ta larga zioen gaitz egiteari; errukin ziran ogia jateko emateraño. Gaba eldu zanean, joan zan bakoitza bere etxera, uste izanik, illko zala Otsoa goizerako. Gau artan urratu zituen lokarriak, iges egin zuen, ta laster sendatu zan. Gogoan zerabillen, nola gaitz egin berak ere bere gaizkillai. Biurtu zan basorik soro ta landetara, ta aserrezko sua zeriola, ekin zioen arrapatu zituen Arzai ta Atxurlariai. Larga zituen batzuek illik, beste batzuek gaizki zauriturik. Sartu zitzaien beldurra, inguru artako errietakoai, ta erregutu zioen gaitzik ez egitea.

        —Ondo da —dio Otsoak— barkatuko dioet jo baño egin ez nautenai; idukiko ditut adiskidetzat nerekin errukitu, ta ogia eman zidatenak; baña gogoango didate bizitza kendu nairik ebilli ziranak.

        Ipui onek erakasten digu, biotz biguñeko, ta errukiorra izaten: Bada

                Edozeñi on egiozu

                Noizbait damuko ez dezu.