V
Itsasoko higarren besta

Itsasoa ur bat da gatzez bizi dena;

Ez bedi harat joan nihon deus duena:

Ez diotenei gustu hartu aitzinetik

Garbitzen ditu tripak lehen egunetik.

Bi ilhabethe handiz batzuek goitika

Heltzen dire porturat abantzu hetika

Ardura galdu dute, higatu indarra,

Itzuli zaite gantza itsaso behera.

Lehenago etxetan bihotz min xumea

Arthatzen bazen nola kanibet kolpea,

Untzian nihork ez du bertzez axolarik,

Kasik bardin zaiote oro leherturik.

Erratean min dela handizki buruan,

Ez balitz bezala da kristauik bornuan;

Nihork ez du saldarik eriei eginen,

Ixilik egotea orobat izanen.

Bakhotxak bere buru han behar jokatu,

Edozein gaitzek duen azotez ukitu;

Bat banazka guziak untzi bazterrean

Ikusten dire trebes bere ogalean.

Hiru ehun herio iduri direla,

Zubi gainetik dute egiten eztula,

Ohean ez dukete lo egin nihondik,

Beharrak daramatza tarrapatan handik.

Artho, gasna, xardiñak, etzuten barnetan,

Holako gaudiarik ematen etxetan,

Hetaz direnek hazi mehe xumedanik

Ez dute izan nihoiz deboila zikhinik.

Beharraren laguna, Jainkoak nahi du

Nekhazale bizia, eztiguti badu,

Izan dadin hazkarra janari gutian,

Batere min gabea denbora guzian.

Aberastu beharrez munduz dabilanak

Ikusten ditu gaitzak atsiak emanak:

Arrosak arantzea bethi du gordetzen,

Arbola ederrenak ongarri itzaltzen.

Itsasoko bokhatak nor nahiren dire,

Komun ala ez tripak han jotzen baitire:

Prestu izan direnak bere egunetan

Gaxtaginak bezala hango hesturetan.

Etxean dagoenak ez du ikusiren

Untziaren balentzan zer segida diren:

Ez da aski izanen hori izitzeko

Gutizia duena erre bilhatzeko.