IV
Itsasoko lehen besta

Eder da itsatsoa deskansu denean,

Zelhaitan ederrena zeru kolorean;

Tirainen pasaioak ikustean xuriz,

Bihotza da bethetzen bozkario berriz.

Bainan mendebal haize, bethi gordin dena,

Hasten bada higitzen gedoi lo dagona,

Orro ilhun batekin itsaso eztia,

Hasten da erakusten barne nahasia.

Tirainak handituaz mendi bilhakatzen,

Zelhai urdin ederrek lezeak ixitzen.

Lazgarri ikustea untzi zehatua,

Goiti eta beheiti aldiz botatua.

Behin tirainen puntan jartzen da zeruan,

Laster itsas erraiak jotzeko putzuan;

Zubi gainetik ura uhertziz dohako;

Hango jendek etzuten ikhusi holako.

Ez liteke orduan, urre ez tronurik,

Eskaldun higitzeko bere tokitarik,

Holako ephe batek khentzen du gustua,

Goserik handiena uzten zehatua.

Amerikak han dire guti prezatuak,

Mihi saminenekin madarikatuak,

Bihotz min handiena utzirik herria,

Gorphutza harritua, odolak utzia.

Hara-hunat badabil untzia trunbilka,

Barraiatuz orotan barneko marraska,

Aitzen da: Amerikak balire lehertu!

Zer oren gaixtok hunat gu ekharri gaitu!

Kosta bat ikustean balitz esperantza!

Bainan zer ikuspena! izigarri, latza

Harroka harrokari darraio hirrikan,

Untzia hurbiltzean emateko trenkan.

Untzia leherturik, kankarro bethea,

Ez da behin gerthatzen gizon ikustea,

Kostako harroketan, kanpo buru finak;

Etzituzten hortako utzi ama onak!

Eskapatzen denean ureko minetik

Zenbeitek eskribatzen San Andres portutik:

Jakin bagindu zer zen itsaso gorria,

Ez ginduen sekulan utziren herria!

Hobe da artho janez bizi othepetan,

Ezen ez kautsitzea untzi galpenetan:

Bazinakite zer den itsaso ferdea,

Errex liteke galtzen hartako fedea!

Ihurtzuria orroz hedoian denean,

Zirinbolak beloak daramatzanean,

Zeru-lurrek iduri bat egin direla,

Gizonak jartzen dire herio bezala.

Jainkoak berak daki itsasoko berri,

Hartakotz ez da aski kurritzea herri:

Eskaldunak lurrean ixterra altxatuz

Berzela du bizia iragaten xiztuz.