SEIGARREN KANTA

 

 

I.

 

Haizeari men egin

eta uraren xuxurlapenari

gora eta behera ari zaio,

malgutasunaren metafisikan,

sahats adarra,

arkuaren tartean bizitza oso-osorik

bailegoan, eta heriotza.

Belarria hurbildu diot:

ahuen kanta.

Bihotza ireki diot, sar dadin:

Sofrimenduari ateak ixten dizkionari

murriztu egiten baitzaio

arima.

 

 

II.

 

Eta hildakoak gureak dira,

harri higatu.

Estalita zegoen itxusitasun

lurmendua.

Eta mina.

Desegin egiten gaitu,

birrindu.

Eta, arragoaren haur,

tenplaketaz

berregin. Altzairu.

 

 

III.

 

Nik badakit zer den mina,

ez dakidan arren berau definitzen.

Aho mututuaren hitza,

galdutako pausoaren aztarna,

zapuztu gaituenaren laztana...

—min zehatzak den-denak—

ez dira inoiz itzultzen

baina mandatu berria ekartzen digute

—den-denek—

eta errepikaezina.

 

 

IV.

 

Amodio guztien mugazaina

bainintzan,

ibaiaren ertz batetik besterako bidaiari

ekiten diot,

eskuetan arraunak, ezpainetan

arrosa,

sinetsi nahiz amodio orok besapean

dakarrela zoriontasuna,

berezia eta berea,

udaberriz eta udaz bakarrik egina,

amodio berri bakoitzarekin murriztuago

etortzen bazait ere

edo lausotuagoa.

Eta, malenkonia-malkoez,

eskuetan hartzen dut

—hainbat eta iltzego, orduan eta goriago—

jakin arren amaiera bakoitzarekin

aurreko amaiera guztien minak

biderkatu egiten direla,

iraganeko erantzunik gabeko gutunak,

ahanzturak, telefonoaren isiltasuna,

—iraganeko hainbat zorigaitz—

astiro-astiro zornatzen hasiko balira

bezala.

 

 

V.

 

Neofitoen antzera

petaloak oparitzen ditut

lorea itzul diezadaten,

latsa erregalatzen dut

ibai egina etor dakidan,

ura ematen dut

egarria eskain diezadaten.

Neofitoen antzera,

maitasuna ematen saiatzen naiz

maitasunezkoa izan dezadan

ordaina ere.

Neofito. Eta galtzaile.

 

 

VI.

 

Laztana,

noiz ikasiko duzu zure haragitan

eta zure begi irekiez

bila gabiltzan bitartean dela maitasuna

betetasun-neurri;

eta noiz ikasiko duzu

atzeman orduko

sartzen dugula, errutinaren txori,

atxilotuen kaiolan?

Laztana,

noiz ikasiko duzu horregatik

nagoela urrutiko irla honetan

zure urrutiko itsaso horri

begira?

 

 

VII.

 

Halere,

badira malkotan bat egiten duten

zauri minak.

Eta negu amaiera parteko

gau zoriontsu batean

loratze berrirako bulba orbandu

egin direla

ohartzen gara.

 

 

VIII.

 

Heriotza da egiazko tren guztien azken bidaia

gobernatzen duen egiazko geltokiburua.

Uniformerik gabe, txilibiturik gabe

altxatuko digu bandera gorria

—bazterreko trenbiderako seinale

edo betikotasunerako iraganbide—.

Ahantzi... ahantzi... zoritxarrez

ez baita pertsona bakarra

ahantzi behar duguna.

Zure keinu bakoitza,

zure ustekabe, agur mingarri,

irribarre bakoitza,

zure islapen bakoitza

—haraneko errepidean negar egin

zenueneko malko bigunetan itoa—

zure orduko begien itzala,

zapuztu didazun larruazaleko

laztan abortatua...

Heriotzak iragan egiten baititu

balizko etorkizun guztiak.

Sabela husten baitigu,

ilunabarrak eta gauak,

eta alferrikako suz pizten

inoiz gartuko ez diren errautsak.

Herio bat beste herio baten atzetik,

gure etxetik egozten ditugun bitartean

behin doinu ederra jo ziguten musikariak.

Ahoko soinu baten nota,

sagarrondotik erortzen den errezilsagar

heldua udazken arratsetan,

baso bat sagardo, txotx kantatu orduko

kupeletik beherako urre-ibai haien azpian,

begi amodiora jaio berrien isla,

gureekin bat egin zutelako minduago,

petalo bat bailitzan

mahats-mordotik lakaina ematen zigun eskua,

gure mihian luzaz iraun zuen mihia

eta sagar errearen beroa

eta saldukeriak, saldukeriak, saldukeriak...

 

 

IX.

 

Eta birrintzen gaituen

azken sofrimendu hori:

ahantzi, ahantzi egingo dugula

jakitearena.

 

 

X.

 

Eta historiarik gabeko bakardadean,

azkenik,

den-dena;

betiereko egiten gaituen esperantza

lapurtu dioten kredo biluza

baikinan.