BOSGARREN KANTA

 

 

I.

 

Baina zergatik imajinatzen dut

Jainkoak mugaziara bultzatzen nauela,

esperientziak, etengabe, egunsenti nahiz ilunabar,

beste mundu berriak

erakusten badizkit?

Eta ez Jainkoa, baizik mundua balitz

betidanik eta betiko,

atomo infinituen birsortze infinitua,

atomo infinituen hustasun infinitua,

edertasunaren lege ulergaitzen

arabera?

Eta mundua balitz Jainko?

Eta Jainkoa eternitatetik sortua balitz,

Bera ere mugarik gabeko unibertsoa?

Haatik, beldur naiz

adimenarekin ulertzeko gauza ez garelako

ez ote dugun hitz egiten Jainkoaren azkengabetasunari buruz,

sinetsi egin behar dugulako,

misterioan sinesten dugun bezala.

 

 

II.

 

Ai, urraturik nago, Jainko!

Baina zu zeu desertuaren haurra

izan zinen eta ongi dakizu

kainabera makurtuak zeruaren zama

daramala bizkarrean, lurrari begira;

pitxar pitzatua ez dela sekula

guztiz hautsiko

eta irautearen iraunez irekitzen diola

oasiko putzuari sabela.

 

 

III.

 

Nire bihotzak ez dauka, sarritan,

eguzkiaren kolorerik dagoeneko.

Nork, esan lezake, ordea,

Zuk argitasunik eza ere

ez duzula gogoko?

 

 

IV.

 

Halakoetan

denbora atzokoa izan zitekeen

urruneko toki batekin egiten dut

amets.

 

 

V.

 

Halakoetan

maitasuna bera ere

atzokoa izan zitekeen lurrean

bizitzea nahi nuke,

mendeen gogaitasuna nire eskuetan

noizbait maitatu izana

berriro niganatzeko.

Etorkizun infinituan bizitzeko

prestatzen ari bainintzan.

 

 

VI.

 

Ustela deritzot, baina,

eta nire esperantzaren dohaina

amaigabeko irrits baten erpinean

dakust,

etorkizunik gabe bata zein bestea

eta, horrexegatik,

geroko heriotzarik gabe.

 

 

VII.

 

Edertasuna argia da,

—esan zidaten behin—

maitasuna misteriotsua.

Eta ez udaberria soilik,

baizik maitasunaren urtaro guztiak

edertasunaz argitzen ikusi ditut,

eta udazkena gehien, beharbada.

Izan denagatik haina

izan zitekeenagatik ikusi dut maitatzen,

edozerren truke

izatearen esperantza behin galduta.

 

 

VIII.

 

Ai, nolakoa ote zara orain,

erauzia duzunean

hitzez eihotutako herio soinekoa?

 

 

IX.

 

Eta dagoeneko iritsia baldin bazara

sofritzea debekatuta dagoen

unibertsoko toki bakar horretara,

non

bulkadarik gabeko esperantza

ez den hondorik gabeko gogaitasunetik

bereizten?

 

 

X.

 

Han,

—ai, zein ongi dakigun!—

inoiz orokorra izango ez den desegitearen

irrikitan gaude,

eternitatea guretzat has ez dadin

desiatzen,

mundu honetan lur egin ginenetik

mataza infinituan

sartuta gaudela

dakigun arren.

Han, infernua

esperantza iraungiezinaren tokia da,

segundu oro aurrekoa baino okerragoa

egiten duena;

bizirik mantentzen gaituen egarri hau

ez baita inoiz amatatzen.