LAUGARREN KANTA

 

 

I.

 

Denbora naiz,

eta aski da.

Espazio naiz,

eta aski da.

Hutsa naiz,

eta aski da.

 

 

II.

 

Politxinela,

txotxongilo,

abate!

Oso txikia izan da nire rola:

bastidoreen artean gelditu izan banintz ere

komedia hau akatsik gabea

izaterainokoa.

Baina izan dira nire bizitzan

lipar baten buruan

sortu eta hil diren unibertsoak:

batzuk etsipenaren denbora kalkulatzeko

nire ahalmenetik haraindi

iraun dutenak;

besteak, txiki nahiz handi,

mugimendua, eta beroni emandako erantzunak

ez ordu eta minututan

baizik itxaropen-milurtetan neurtu beharrekoak,

begien kliskada batean

jaio eta amaitu diren

barne planetak...

eta horiek ere, unibertsoak bezalaxe, nireak.

 

 

III.

 

Eskuak luzatu ditut,

ezpainak

eta kredo bilakatu arte sinesten dut

belar izpiek eta petaloek

sentitu egiten dutela hazkundea

eta laztana,

sentitu noiz mozten dituzten

eta «ni» esaten dakitela,

beharbada,

guztiz arrotza zaidan ilunabarreko

iluntasunetan.

 

 

IV.

 

Gero, izarren argitan,

klepsidra batek xuxurlaturiko

hondar-aleen errosarioari begira

gelditzen naiz,

eta momentu-azao haiei buruz

gogartzen dut:

denboraren gehiegizko anatomietaz,

unez une, orduak, tantaka,

erion dituzten artesia haietaz.

 

 

V.

 

Nola absentziak maitasuna,

hala haizeak sua:

   itzali egiten dute txikia,

   gartu egiten dute handia.

Minaren ekuazioaren

   matematika.

 

 

VI.

 

Zenbat aldiz ez ote naiz ibili

unibertsoaren taupada aurkitu nahian

—egiara iritsi ahal izateko—

prismatikoen atzetik miruari begira!

Nostalgiaz akordatzen naiz

agian plazerraren argi burrunbatsuan

aurki nezakeela, inoiz altxatu izan ez banu

maitearen magaletik burua,

zuhamuska guztiak Ongiaren Zuhaitz

bihur zitezkeen behialako

Baratzean.

 

 

VII.

 

Hasperenka, zerura begiratzen dut

eta «Zergatik kurrilo haiek?»,

galdetzen,

nire burua barregarri egiteraino.

Agian gertakariak zeinu gisa

behatzen ohitu naizelako,

zeinu guztiak zeregin bihurtu ditudalako.

 

 

VIII.

 

Zuri begira jartzen naiz,

eta nire malenkonia ausiki dezakeen

aho horztun gisa

ikusi nahi zaitut.

 

 

IX.

 

Sarritan

munduaren amaieraren ondorengo

ezereza pentsatzen saiatzen naiz.

Baina ipar haizeaz beste

zer imajinatu?

Nahiago nuke, ordea,

horizontetik haraindi zabaltzen den

munduren bat,

ez bada ere hitzarekin ordain dezakegun

esperantza baino.

 

 

X.

 

Hauek ez baitira izarren ibilbidea

ezpataren bitartez

alda dezaketen garaiak,

Jainko!