HIRUGARREN KANTA

 

 

I.

 

Jainko, errealitate osoa pentsatu ahala

pentsatzearekin biziarazitako

mundu infinituak sortzen dituzu.

Nik nire amodio tristeak pentsatzen ditut,

bidaiarako bakardadeak,

bekatua, datozkidan heriotzak,

eta mugarriak,

harri izan arren

onartzen ez baditut ere mugak.

 

 

II.

 

Jainko, eta hutsa bazina?

Haurtzaroan imajinaezina zitzaidan galdera.

Baina saiatuko naiz erantzuten.

Hutsa bazina,

hustasunari izua izan ordez

naizen materia hau hustasun egingo litzateke

zurekin,

hustasun absolutuaren hutsa.

Hustasun absolutua, alabaina, erdigune geometriko pentsaezina

zait,

berriz jarri beharko nintzateke

Zorionekoen Irlaren bila,

erreferentziaz eta euskarriz bakarrik egindako ozeanoan

amesten dugun bidea.

 

 

III.

 

Sarritan, ez naizela gizon konplikatua

imajinatu nahi dut

eta gure atzetik etor daitekeen eternitateaz

naitekeela desinteresa.

Orduantxe konturatzen naiz, ordea,

gure aurretik izan dugun

eternitateari buruzko galderatik

inoiz baino gutxiago naitekeela libra,

«Materiaren ala Jainkoaren eternitatea?»

galderari

nahiago nukeela

paradisuko kontaerarekin erantzutea.

 

 

IV.

 

Haatik, heriotzaren aingeruaren

mandatari egiten naiz,

Azrael.

Itsasoko Azrael, lurreko Azrael,

gaitzaren atzaparrak lepoa

estutzeko prest.

Hiriko espaloietatik gora jartzen naiz,

milaka kilometrotara,

herrenen kupel gainean eserita,

poltsa-ebaslez, iruzurlariz,

faltsutzailez eta hitzontziz

inguratuta:

bizio eta abusu guztien

laginketa.

Nire oinez berriro lurra ukitzen dudanean alabaina,

bihotza sentitzen dut bularrean

eta zeruaren, lurraren eta gauaren harrapari

naizela.

Eta beroa,

izarrek ni zelatatzeko baino

argituko ez balute bezala.

 

 

V.

 

Naufragioak astintzen nauenean

bizitzaren alde borrokatzera bultzatuta

sentitzen naiz.

Barealdian, hustutzen ari naizen heinean, ordea,

ez daukat aurka egiteko ezer,

beldur diot espazioarena beste edozein

hustasun kontenplatzeari

bai baitakit bertatik tristezia eta etsipena baino

ez direla sortuko, eta arimaren zolako asperra.

 

 

VI.

 

Hitzaren kataloxaz

lur berriak erideten ohituta dauden

nire gogoeta naufragoek

erromesaren haria behar dute

berriro, Jerikotik

Jerusalema doan bidea.

 

 

VII.

 

Jauna, Jauna,

zer gara erlojulari-ikasle baino,

mugazia kontatu ahal izateko

kuku-erlojuak fabrikatzen?

Baina, halako batean,

udazken gau izartsu batez zerura begiratu

eta izutu egiten gara:

ai, zenbat infinitu

zenbat betiereko

zenbat isiltasun,

ai, zenbat infinituetako betiereko isiltasun!

Eta ez dugu kolpea ongi jasaten:

barrura begiratu eta bidaian abiatzen gara

nola jarriko ote munduarekin bakean,

eta Zurekin.

 

 

VIII.

 

Ganduak bizitza hartzen duenean

behin bateko etxe barruak

imajinatzen ditut:

lukainka-xortak habetik zintzilik,

ogi-otarreak,

mizpiren arre biguna

ganbaran.

Eta dagoeneko bidaian joandako

karnaben absentzia

eta kurriloen geometria

zeruan.

Eta negar egiten dut

harrikari bihurtu delako

oroimeneko oihana,

bete delako onddo-hondakinez.

 

 

IX.

 

Eta halako batean,

gaitzak bereganatzen.gaituenean,

azken orduan pentsatzeko parada datorkigu,

eta konturatzen gara

eguzkiari bezalaxe,

heriotzari ere ezin zaiola aurrez aurre

begiratu.

Azken ordua ikasi egin behar den arren

guk, ergelak garelako, pairatu egiten dugula

edo jasan besterik ez,

ohitu garelako.

Gu gaudenean bera ez dagoela uste dugulako

eta bera dagoenean gu,

agintzariengatik ere,

auskalo.

 

 

X.

 

Baina biziraun ahal izateko

historiak kontatu

behar dira.