MENDIGOIZALEA

Mendia ta zerua, an, urruñean

alkarganatzen dira naste batean.

        Gaueko illuna,

        zeken, astuna,

zabaldurikan dago alde denean.

Abertzale zintzoak goiz irten dira,

iñungo beldur gabe, goiko mendira.

        Nola doazen

        pozik abesten

Aberriko abestiak, gorutz begira...!

Ortzea argiratzen da gau illunean...

gurutzea agiri da mendi gañean...

        mendizalea,

        pizkor, trebea,

abestutzen ari da abots betean:

        «Azkatasun eguzkia

        basotik irten da,

        bere argia edonun

        arin zabaltzen da»

              * * *

Mendigoizale maite! Basoko otsa

nasturik entzuten det zure abotsa.

        Eta abestia,

        nitzaz, eztia

bezin gozoa dator, pozten biotza.

Mendigoizale pizkor, azkar, leiala!

Egizu oju beti Euskadi dala

        zure Aberria,

        jator garbia.

Zure izkuntza ta abenda berak damala!

Zu zera Aberriaren itxaropena;

berari zor diozu daukazun dena.

        Beragatikan,

        beti, pozikan,

emango dezu odol tanto azkena.

Jaiki mendigoizale! Gogor besoa!

Jaso kopet argia! Pixtu gogoa!

        Zure Aberria,

        maitagarria,

iritxi da garaia azkatzekoa!!

1931-9-12