V. JENOBEBA BASAMORTURA

Belaunikoka jarrita ziyon:

—«Aurtxua, atoz nerekin;

Jaungoikuaren tribunalera

laster jun biat zurekin».

Bi borreruak sartu zitzaizkan

bekozko illunarekin.

Esan ziyoten: —«Altxa zaitia;

segitu zazu gurekin».

Abiyatu zan borreruaren

oñak malkuaz bustirik:

—«Zein pena aundiya dedan, aurtxua

iltzia onen gazterik!»

—«Guk ez diyogu ezer egingo

Golok esana besterik.

Etxeko-andria, ez da posible

zuben biziya uzterik».

Allegatu zan basamortura

deskantsatuaz aldizka:

—«Tira, Enrike; aurra kenduta

begiyak tapa akizka».

—«Aizak, Gontzalo; au egitia

lastimatzen nak kasika.

Nere partetik il gabetandik

utziko nikek pozika».

Gontzalok ziyon gora altxarik

ezpata eta besuak:

—«Mutil: gaur bertan jango dizkitek

legoyak eta otsuak».

—«Bai nai badute. Kulparik ez dik

gure kondesa gaxuak.

Ona dalako ontaratu dik

Golo inbidiosuak».

Gontzalok il nai; Enrikek ezetz:

biyek zeukaten auziya:

—«Nik bazekiyet nola ingañatu

Golo gure nagusiya.

Ire zakurra akaba zagun..

Bertan zaukagu guziya...

Aren begiyak eramanda oni

utzi zayogun biziya».

Konformaturik eraman zuten

erreka triste batera.

Juramentatu zedilla, andik

sekula etzedin atera...

Elur tartian biyok utzita

bueltatu ziran ostera,

beren zakurra il-ta begiyak

Golori erakustera.

—«Jenobebaren begiyak ona»—

aurrian jarri zizkaten.

Etzitubela ikusi nai ta

begira atatzen bazuten.

—«Berri onikan ez dek gurekin»—

alkarri esan ziyoten.

Jerusalena igesi juan-ta

urtiak pasa zituzten.

Jenobebaren despeira onekin

esanaz zauden altxiak:

—«Illundu dira gure barrenak,

kanpuak eta etxiak...».

Ainbesteraño pena eman ziyen

beren Kondesa galtziak:

kulparik gabe borreru ayen

atzaparretan iltziak.