BERE ILLOBIJAN

Urrundik nator lotan datzan illobira;

lo-dagi gotzon-eran, zerura begira.

Gurutz zuri ganian

adaskatxu gurija,

lili-mosu antzean

usainduten obija.

Arlaban-gain otoika: maitasun otoya

egak zabalik zeru-ziar doya.

Maite ori!, zeruban, izpizko yantzijaz,

orointzen ete zara egiñitako itzagaz?

«Neure bijotz-dardara

ilta bere zeurekin ixango da beti».

Itz ori entzun neban samurki, samurki.

Txorijak abeslari ta adaska gorrijak

zabal daruaz bere odolezko orrijak.

Oi maitasun gelgaya! Larrosondo igerra

ta bijotza dirudin larrosa ederra.

Zatordidaz eskura

eruan zagidazan aintzezko zerura.

Neure odolak gudan gorrituko zaitu

eta nere altzuan atsedengo dozu.

Bijotz loratu ori,

zagoz neurekin beti!

Zeru eder aldian

min zara neu negarrez itun ikustian?

Ixildu da txorija, leun dabil axia,

eta larrosa altzotik tantada donia,

dardar... argizko dizdiz... ixarren antzera,

maite-malko bailitzan jausten da lurrera.