MENDIJETARA

Urrun giz-otsetatik, menditara nua,

leyak ba loitzen dabe garbi dan gogua.

Bedarte-ziar nabil loratxu artian,

girin bako pitxijak irrika bidian.

Gorrotorik eztauke bedartxu oztiñak,

txori pijuak dira zugaitz atsegiñak...

Neure onduan dua latsa nausikiro,

Bijotzoi!, mustau daigun bake au geldiro!

Axiaz itz-dagije makal amestijak,

larrosakaz olgetan mitxelet zurijak,

Neketzaz eztakije zelaiko bedarrak,

euren malkuak dira oyane-altzuan;

lora polita derne iturri onduan.

Abar-leka samurrak dardar egitian

euri tantak dixuri oroldi ganian.

Loretan abirik ez dagi gorrotuak.

zerutzaz ames-dagi zelaiko goguak.

Poz-eztiz egurasten, bai, atseginkorra!

axian ego-puntan dua geure lorra...

Mendijak alde baten, bestian zugatzak,

onaño ezin eldu ludiko ekatxak!...

Oyu artega ordez, abarrots adija,

eta ur eskutatuben otoi-erasija.

Txori kantea dabil urduri sasijan,

zelan bixi naiteke negarrez mendijan?

Bedar miak diñoe, baita txori onak:

—Zegaitik ete dozak ain txarrak gixonak?—

Pozez danai begira sortzen yat lilura,

eta maitasun egoz banua zerura.

Gitxik dazaben gentzan nabil ameslari,

olan damotsat aintza Urtzi'n emoyari.

Urrun giz-otsetatik menditara nua,

leyak ba loitzen dabe garbi dan gogua.