RAPSODIA ITSASMENDITAR BAT

 

 

1.

 

Hainbeste ate eta kalez aserik

                    hara noa han galdu gabearen bila

                    nire baitako estatua eraikiak, aletuak,

                         zirkulu hertsian

                    itsasoak ez bestek ikus ditzan.

                    Haiek berreskuratu, haiek berreraiki

                         behar baitítut

                         neure etxe iraungian. (P. Neruda)

 

Erre-kapitulazioaren tenore

     ostera

     mintzagune bakar bila

ahots erre-belatuen gainetik

           marmar marmalotu melatu berbera

                  atzera berriro

           errai-muinetako

aiuri temoso orotara link-estekatua

                  behin eta berriro da capo

                     hizkuntza arre nabar

                        baldar apetatsu baten

                      zein baino zein ulertezinagoko

                        letania lelotuen ildoari segika

            Atsekabe benazkoan

                      atsegin ustezkoa. Poesia, dena den.

                Errepikapen erresuminen erresuma

                               hisikatu

                                       iraule

                                       irulea.

                                           Enegarrenez.

            Plazerra eta beronen arbuioa beti auzigai

              noizbehinkako haratuzte hauetan

              haragi-uzte etimologikotik harantzagoko

                 haragi-uste hiperbolikotan ibili arren:

                 gurari gordinen eta arnasa bareen berba-

                 tzeleku bila, nolanahi ere edo

                                inola-nahi-ezta ere.

                                        Poesia, omen.

 

 

2.

 

Barne-maizter zaituztedan

        estatua harro-etsiok:

      beldur natzaizue,

        abegikor bezainbat,

        hain luzaroko nabastarrez

           Diosala zuei,

           Moaï hieratikook,

                  idolo anker

           egonarri gotorrezko sanson-harri

           mehatxu mutu finkozko totem zurrun

                baina usterik gutxienean

              maskor marrumatien

                  oskol urguri bihurtzen ere badakizuenok,

           hitz bakar baten araoz bihurtu ere sarritan,

                  dela amoltsu dela suminkor hitza,

                      baina hitza hitz beti ere:

                      ailitz samur gurean gaurkoz,

                      unerako behar dugun ukendu.

 

      Izan ere...

 

          «agian estatua maskorra baita,

        marmolezko oskola, brontze edo harrizkoa,

        joan egin zen animalia zauritu batena,

           kondar izoztu bat utziz,

           keinu bat, higidura higigaitz bat,

                      arima-kondo bat»

 

Gaur itsasotik urrun dagoen arren,

     itsaspe izana baita Orbaibar hau ere.

       Ba omen da bazterrotan

          hamaika fosil baliotsu

          orogenesia behialakoaren

                           testigu.

 

          Itsaso lehortu honetan.

          Ibar alderantzitu honetan.

 

                                    Hizkuntza ere ote den

                                        duda daitekeen

                                    eleanizkera    honetan.

 

 

3.

 

Halakoxea baita

      nire ele hau:

               hitz zabukaria,

    laino artean osten-agerian

               isil-zaratatsua,

      zamaontzi urrunen baten

      sirena-ulu marrantatua tarteka,

    buia argi etenkariduna ala izotz-mendi

                           erraldoiren baten erpin hotza

      ote den inoiz ez dakidana:

                argibide ala amets

                           edo hainbatean

                biak batera eta ez bat

                           eta ez beste.

 

                        Zor natzaio, ordea,

                              eta banarraikio

                                       ahal bezainbat:

                                       agian noizbait

                              Olandres Errebelatuaren

                                       ontziaren bizkarrera

                                       salto egin ahal izateko

                                             itxaropen ia

                                             ezabatua agian

                                       berpiz daitekeelakoan

                                             agian inoiz zeharo

                                                galdu gabea ere

                                                 izaki beharbada.