AMASAKO SEGA APUSTUA

Bildurrik gabe esango det nik

egin nuben pekatua,

Santio-mendin sega-apostu bat

ortxen dago jokatua,

guk belar geio ebaki eta

bestiai eman jokua,

egun ura zan, bai, neretzako

oso deskalabratua.

Bildurrik gabe nik esango det

pasatu zaigun guziya,

lagun artian koleratuta

nintzan izketan asiya,

uste det bada esan nuela

gauz bat ondo mereziya,

egun orretan izan genduben

erremateko auziya.

Andik urrengo nere pausuak

ziran andregaiagana,

atia jo det, aita leiora,

gero alaba ta ama:

«Zu al zerade asarretuta

bullan ibilli zerana?

oiekin orla biar badezu

ez arrimatu nigana».

Errespuesta nik eman niyon:

«Aizazu, dama gaztia,

ez nuan uste modu orretan

desanparatzen astia,

zurekin nere oraindañoko

itzak onela eztia,

borondatia kunpli dedilla

merezi badet uztia».

Puntara fiña ez da izaten

erroparen ilbanua,

kulparik gabe utzi bearrak

ematen zidan damua,

ezaguturik borondatia

etzendukala sanua,

zure despeirak irazekita

Amerikara banua».

Barku batian enbarkatu naiz

parientiak utzirik,

beti orrela ibilli gabe

alkar ezin ikusirik,

gure Jainkoak irixten badu

nigana alako grazirik,

jakin naiko det nola zeraden

etortzen banaiz bizirik.

Adios nere aita ta ama,

zuek zerate aurrena,

senide edo parientiak,

andregaiari urrena,

konsuelorik bate ez daukat,

triste da nere barrena,

zuek utzi ta juan biarrak

neri ematen dit pena.