Harmada

Ederra zen egun hetan,

Iruñeko zelhaietan,

Soldadu lerruan emana,

Francisco Asisek mana.

Beruak etzuen izitu

Nahiz nola zen agertu

Gerla bide itzulitan

Utziak aski berritan.

Jendia zagolarik erria,

Sapha minian baitzen airia,

Soldaduak arratsaldian

Kausten ziren hoberenian;

Ibili ziren lasterka,

Aitzindariak oihuka,

Goiti behiti lerrotan,

Erregen gustu handitan.

Sarthu zirenian hirian

Etzen bustirik bisaian;

Hanbat lasterken ondotik,

Doian ezagun hatsetik

Asisen zaldizkuek zuten

Sartzian ederren ematen;

Bainan bazen oinezkotan

Zain hartagorik menbrotan.

Halako soldaduekin,

Aitzindari jakinekin,

Bentzu diteke mundua,

Nahi bezin hedatua.

Ez dire beldur gosiaren,

Ez eta ere bidiaren,

Guti janik ikhasiak

Laster higaten mendiak.

Suntsuna, xirribikekin,

Nafartar soldaduekin,

Gerian dabilke jostetan

Nola Eliza bestetan.

Goizeti arrats askotan

Suan eta mendietan,

Zigarroa bat musuan

Bizi ditezke multzuan.

Sos baten agorienta

Hekin edari plazenta;

Soldadu on ilkhitzeko

Bada heki beiratzeko.

Erromanuen denboretan

Lehoin ziren mendietan;

Ondoriuak bizi dire

Gutiago ez baitire.

Bertze hanbat jende zoro,

Guziak direnian haro,

Zer diren eskaldun umiak

Errateko zen, aizkidiak:

Lau mila urthe bederen

Nausi dire toki beren;

Ez da munduan bertzerik

Hek bezala itzaturik.

Higatu dire mendetan

Populuak bazterretan;

Bere lurretik suntsitu,

Nausiek asko kasatu,

Eskalduna Pirenetan

Ez da izitu gerletan

Aitak ehortzi tokian

Izanen bethi agian.

Aski J. M. H.