Argiak

Iruñan gaituk, muthilak;

Bazter orotan ezkilak;

Pezak pezari oihuka,

Jendia non nahi murruka.

Hau da munduaren sortzia!

Gaitz da elkhar ezagutzia.

Jende orainik heldu da,

Bihar non sarthu behar da?

Sartzian fransesak hirian,

Hiria jarri lorian,

Guziek kasik iduri

Gutan nahi aitzindari.

Lau egun hautan bederen

Ez da lanik ikusiren:

Jan, edan, nun nahi dantza;

Biba, ez diguk lan gaitza!

Anjelusek jo du, horra,

Argiz etxetan berdura

Basuak zazpi koloretan

Izar dire paretetan;

Balkoinen burdinak suaz

Ikusgarri dire gauaz;

Aingeru khoruak iduri,

Beira athen arkueri.

Non nahi ziren kolonak

Antze handitan eginak,

Bere frisa, kornixekin,

Gain-behera piztuekin;

Argiz seinalatuz kantak,

Ikusten dire paretak

Mintzo direla arraiki,

Kortesanuak bezain zinki.

Ez bada ere kontutan,

Komerziua agurretan

Hainitz ederki da mintzo;

Egun ona zuen atzo.

Korreiua estaltzian argiz,

Ez da errenkura astiz;

Noizbait galdu da beltzdura

Eta argitu figura.

Zenbat izan den fidela

Suz da mintzatzen kartzela;

Zerbitzua du oraino

Seguratzen gaixto deino.

Eliza dorren puntatik,

Ageri ziren urrundik,

Argitan distiantenak

Bafatzen bere urinak.

Aitu baduzu mintzatzen,

Entzun dukezu aiphatzen

Ezkila baten omena,

Hirian den handiena:

Hamabi zapatain barnian

Koka omen luzke lanian,

Elkhar uki gabetarik,

Birungan denak jarririk.

Hartaz behiti kanpotik,

Aingeruen eskuinetik,

Ageri zen dorre gainian

Gurutze bat ederrenian:

Distiatuz ilhunbetan

Argi gaindiz gauerditan

Hedatzen zuen eguna

Guziek maite dutena.

Palazio guzietan,

Lehen plazen ezkinetan

Ehunka ziren agurrak,

Mihi zuztenak sukharrak;

Argi bat etzen ageri,

Non etzen betan koplari

Ez duke eho kalakak

Asmatua Espainolak.