Chagallek bezala, lurralde hau harrapatu nahi nuke idi-begi mugiezinaren barnean.

Ez irudi-pasa mantso bat,

ez nostalgien izpi-koroa bat: bakarrik

hodei mamitsu hauek,

beherantz emeki doazen beleak;

belar-hondar erreak, zuhaitz bakanak,

filigranen gisara irarriak.

Nahigabezko ispilu miope bat, eurizko patu astun bat:

hain da urruti uda

ezen hemen hedatu baitzuen bere biluztasun epela,

argi-ezkatatsua –eta hain da desberdina

udazkenaren etorrera,

mahats-biltzearen ahotsik gabea.

Gauzen gaineko isiltasun hondagarria

arraildu egiten da, artzain-txirulak

soinu-izpi bat egin nahi duenero: eta beldur sakon bat hedatzen da.

Arbasoek ez zeukaten isekarako argi hau

hodeiek itoa, intziriz betea

lur akituetan, harri-koskor lakatzetan

iturrien begi lohitsuetan;

ninfa esetsiak

ez ziren hemen ezkutatu jainkoengandik; zuhaitzek

ez zuten heroirik elikatu beren fruituez.

Hemen, Siziliak bere bizitza du entzuten.