POESIAREN KRIMINALAK Chagallek bezala, lurralde hau harrapatu nahi nuke idi-begi mugiezinaren barnean. Ez irudi-pasa mantso bat, ez nostalgien izpi-koroa bat: bakarrik hodei mamitsu hauek, beherantz emeki doazen beleak; belar-hondar erreak, zuhaitz bakanak, filigranen gisara irarriak. Nahigabezko ispilu miope bat, eurizko patu astun bat: hain da urruti uda ezen hemen hedatu baitzuen bere biluztasun epela, argi-ezkatatsua –eta hain da desberdina udazkenaren etorrera, mahats-biltzearen ahotsik gabea. Gauzen gaineko isiltasun hondagarria arraildu egiten da, artzain-txirulak soinu-izpi bat egin nahi duenero: eta beldur sakon bat hedatzen da. Arbasoek ez zeukaten isekarako argi hau hodeiek itoa, intziriz betea lur akituetan, harri-koskor lakatzetan iturrien begi lohitsuetan; ninfa esetsiak ez ziren hemen ezkutatu jainkoengandik; zuhaitzek ez zuten heroirik elikatu beren fruituez. Hemen, Siziliak bere bizitza du entzuten.
POESIAREN KRIMINALAK |