Dendako leihotik
David Tijero

Kutxa, 2001

 

 

IHESALDIAK

 

 

 

 

Olerkiak iraultza burutuko zuela uste zuen aurreneko belaunaldiak

bertsoen kemenak harresiak hondatuko zituela

airean zehar hedaturiko mezuek libre bihurtuko zutela

modu bakarra izango zela inguratzen zuena adierazteko

zer iritziko digu haren atzean ezkutatzeko erabiltzen dugunoi?

hitzezko ziega batean salbu egotea eta libre izatea ezberdintzen ez dakigunoi?

 

 

 

 

Mendi gailurretan haizeak ez du oztoporik

librea da azkar ibiltzeko

librea da moteltzeko

bere nahiak baino ez du gidatzen

ainu aurkituko nik ene gailurra!

 

 

 

 

Abileziaz darabilzu, nire bihotzeko etsaia

eztarria urratu arte oihukatuko dut

porrotaren seinaleak borratzekotan

eta haizetan idatziriko sasizina

joandako itxaropenaren altzoan gordeko ditut

egunsentian besarkatuko nauzu, ez ordea, so egingo

uharte bateko neure mamuen errege izendatuko naiz

behin eta berriro urdinetan txaluparatuko nauten arren

euren sortzailea oraineko metan desagertarazi nahian.

 

 

 

 

Eta arratsalde hartan

zure bluesaren urdin tristean ito nintzen

denboran zurrunbiloak irentsia

esnatu gabeko amodioari leihotik abesten zeniolarik

non geratu ziren egun haiek?

iraganeko edozein geltoki herdoildutan jaitsi ziren

hantxe diraute lekuek, egunero ikus ditzaket

euripean askotan hilabete hauetan

baina aulkiak hutsik daude orain

lana krudela eta amets hustuak soilik konpartitu arren

egunak grisak dira orain eta atzean lagatako pozak

ahuldu egin ninduela nabarmentzea badut.

 

 

 

 

Ohean etzanda

iluntasunaren larrutasunaz jantzita

loak ez nau bisitatu nahi

beroa izan liteke, hala ere

kafeina da burmuinean jolasean dabilena

sinapsiak biderkatuz

neure beldurren eitea eratuz buruan

loak hartzerik ez nauenean

haien esklabua naiz

loaldia ote da askatasuna?

 

 

 

 

Gaueko oihalaren intimitateaz profitaturik

korrika egitea gogoko dut ibai ertzean

inoiz ez naiz zirkuitu batean biraka ibiltzen

beti aurrera egiten dut

ihesaldirako ausardia aurkitu orduko

prest egoteko.

 

 

 

 

Bart, gauak jan zuen ilargia

eta antza, aitzakia ona izan zen

zeruari begiratu eta

betiko solasak alde batera lagatzeko

isiltasuna apurtu nahian aritu ohi gara

dugun dohainik preziatuena dela ez dakigulako

ilargia desagertu egin zen gauean barrena

eta isilik egin zuen

eta isilarazi egin gintuen

betiko esaldi tontoak ez errepikatzeko parada ona.

 

 

 

 

Ihes egin behar dut

hemendik atera eta aldendu ahalik eta azkarren

berria bila, ezezagunean ezkutatzeko

atzera begiratu barik

korrika hasi eta ez eten zapatak hautsi arte

zertarako baina?

zergatik uko egiten diot onarizeari

gatibatzen nauen kartzela bakarra dela neure barnekoa?

egunero ametsetatik inoiz aske geratuko ez diren itxaropenez elikatzen dudana

inondik ez dago ihes egiterik kartzela zugan bizi izanez gero.

 

 

 

 

Borreroek biktimaz mozorrotuta

bortizkeria oihuka salatzen dute

sarritan ahazten dugu

benetako biktimek jada ez dutela oihukatzerik

ahotsa ito zieten gaur gupida erregutzen dutenek.

 

 

 

 

Bilerara heldu berria

eta astero legez lehenengoa naiz

oraindik ere ez dut ikasi zazpi eta erdietan geratzeak

hamar minutu beranduagoa heltzea esan nahi duela

argiak pizten eta aulkiak biltzen ditut

berandu baina denok etortzekoak direla ziur nago

denboraren poderioz onartu dugulako

hauxe dela bizirik gaudela jakiteko daukagun froga bakarra

inposatutakoa ez den bakarra

berri onak dakarzkiet gaur

aste oparoa izan da

ziurta nezake helburua beteko dela atzerapenik gabe

hala ere, ez dakit esatea merezi duen

inork ez baitu eskertzen eskaintzen diet lana

agian dohan egindako lanak

ordaindatutakoak baino gutxiago eskertzen delako.

 

 

 

 

Besteen onarpena behar dugu ahulak garelako

ez digu balio ondo aritu garela jakiteak

inoiz heltzen ez den arrakasta bila ematen dugu bizitza

lorturikoa baliogabekoa suertatzen baitzaigu

irrifarren bildumazaleak gara

eskumuin eske dabiltzan eskaleak

axolarik ez nondik datozen

uzta oparoa behar dugu egunero

gauzak ondo ibili direla geure buruari esan ahal izateko

loak hartzerakoan

elkarrekiko esklabu hutsak gara.

 

 

 

 

Agian poza ereiteko lurra antzua da

agian minaren haziek fruitu hobeak eman ditzakete

baina, ba al dago modurik eremu horretan barneratzeko

irteerak non dauden ahazteke?

posible al da mundu bien arteko hegian

egonkortasuna aurkitzea?

 

Dendako leihotik
David Tijero

Kutxa, 2001