Kondoi urrunak

 

      Maitasunaren bidean, arantzak topatzen ditugunean bereziki, kondoi urrunak gugandik gertuago daude hurbilak baino. Gogoan iltzatuago ditugu, eta hurbilekoak beste haien islak baino ez dira izaten gehienetan.

      Gaztaroko lehen kondoi urrun haiek oharkabean markatu gintuzten betiko. Hortaz, atzean utzi arren, aurrean aurkituko ditugu behin eta berriz. Ordezko berri horiek, gainera, ez dute kondoi urrunen hazia lurrinduko.

      Zenbat aldiz amestu ote nuen kondoi horiekin birjina nintzenean, zenbat aldiz, azkenik aukera iritsi zen arte! Ohe handi zuri batean zegoen neska, urteetan nire barnean pilatutako grina guztia sua uretan bezala itzaltzeko prest.

      Alkandoraren botoiak askatu nizkion banan-banan, poliki-poliki, eta azpitik ezer ez zeramala ikusteak gogorragoa jarri zidan. Izan ere, karameluzko bi gerezi bezalakoak zituen titiburuak, jangai. Eta gozokiak zuzen-zuzenean jatera joatea gehiegitxo zelakoan, musu luze, umel eta bero batean batu ginen, ohean bi bira emanez.

      Zoriontsua nintzen. Nerabezaroko bakardadea amaitu zen behingoan. Beheko katarroa kentzeko moduko neska zen, eta ni tratamendua osorik betetzeko prest nengoen.

      Aurreko gauean ezagutu nuen, taberna batean. Gure izenak elkarri esan ere ez genuen egin. Hamabost bat urte izango zituen, nire adin bera; beno, bat gehiago akaso. Kontua zen hurrengo egunean gurasoak kanpoan zituela, eta garagardoa amaitu zuenean etxea guretzat izango zela xuxurlatu zidala belarrira.

      Gau osoa pasatu genuen hizketan eta, elkar agurtu aurretik, hurrengo arratserako geratu ginen bere etxean. Logura handia izan arren, ez nuen lorik egin. Biharamunean, gurasoekin bazkaldu eta berehala abiatu nintzen urduri, alai, gizon...

      Etxe zahar batean bizi zen. Igo nintzenean, etxeko atea irekita zegoen eta logela batetik deika ari zitzaidan ahots doinu sentsual batez. Logelara sartu orduko, zakila enbortuta nuen praketan. Neska ohe handi eta zurian zegoen nire zain, jarrera erotiko batean, eta bakero motzak eta alkandora zuria zeramatzan. Hitz bakar bat esan aurretik, eranzteko eskatu zidan, hots, arropak bere aurrean kentzeko. Hura bai ez nuela espero, hain azkar, esan nahi dut.

      Zapatilak eta galtzak erantzi nituen lehenbizi. Hantxe azaldu ziren galtzontziloak, lehertzeko zorian. Neskak ohe ertzean eseri eta eskua luzatu zuen. Beherantz tiratu eta kito, oihalezko zorrotxotik askatu zuen banana. Gero, begiak itxi zitzaizkidan une batez, bere eskuaren presioa han sentitzean.

      Zer egingo ote du orain?, pentsatu nuen. Eta ireki zuen ahoa eta barrura sartu lukainka beroa. Txupa-txusa balitz bezala hasi zen gero. ooO!, nioen nik filosofatu nahian. Gozoak ziren ezpainak, atseginak mihi eta hortzen kilikak. Hankak pixka bat zabaldu nituen oreka mantentzearren. Ia zakil osoa desagertzen zen ahoan, laster busti eta dirdiratsu agertzeko. Ikuskizunak taupadak aztoratu zizkidan, eta bere ezpainen mugimendua gero eta azkarragoa zelako, ooO! eta ooO! besterik ez nioen.

      Pixkanaka, ohera eraman ninduen, eta, zakila ahotik ateratzeke, etzan egin ginen. Gero izozki beroa dastatzen jarraitu zuen. Bost minutuz irakiten egon ondoren, gorputz osoa dardaraz nuela isuri nuen hazia aho barruan, eta indargabeturik gelditu nintzen, begiak zabalik, infinitura begira. Bakea egin zen nire barnean. Hona hemen nire lehenengo felazioa, pentsatu nuen, hona hemen zer den gosetik asera pasatzea. Hauxe sentitu behar du zerura iritsi berriak.

      Baina —nola ez— zeru hartan laino bat ageri zen. Neska batekin nengoen lehen aldia zenez, gauza batek zeharo harritu ninduen: neskak iniziatiba osoa eraman izanak. Nik zera uste nuen: oheko kontuetan mutilok daramatzagula galtzak. Baina bai zera; ez zen horrela, nonbait. Uste guztiak ustel.

      Barrabilak txokolatezko gozokiak bezala sartu zituen aho gosetian, lehenengo bat eta gero bestea, eta mihiaz urtzen saiatu zen. Gero, zakila hartu, zuzendu eta barrabiletatik puntaraino miazkatu zidan. Lamizkatze bakoitzeko tenteago jartzen zen. Zakil-mokoa agertu zen azkenik azal artetik, misil baten burua bezala, eta mihiaren puntaz ukitzen zuen, goizegi eztanda egingo ote zuen beldurrez.

      Musu umel baten ondoren bakeroak eranzten hasi zen. Neska beroagorik ez da egongo munduan, pentsatu nuen. Kuleroetan eseri zen nire sabel gainean. Aldakak atzera-aurrera mugitzen hasi zen leun, sabelpeaz zakila igurtziz. Eskuak bularretan pausatu zizkidan, eta buruaz aldaken kontrako erritmoa zeraman. Bere zalditxoa nirudien. Laster azkartu zituen mugimenduak. Sua sentitu nuen barruan, sua hankartean, eskuetan eta begietan. Desiraz begiratu zidan eta, irrikaren sukarrak zoraturik, kuleroak eranzteko agindu zidan. Entzute hutsak biloa tente jarri zidan.

      Oso astiro egin nuen. Neska bati kuleroak kentzen nizkion lehen aldia zen. Badu zerbait magikoa neskaren biluztasuna estaltzen duen azken arropa kentzeak. Ez nintzen damutu potxona hura ikustean. Ia arnasa eten zitzaidan. Neska horaila zen, eta horaila zen halaber bere motxina. Biloak urrezkoa zirudien eta haragi zuriak marrubi kolorea hartzen zuen ezpainetan. Egia da, beraz, dirdira dagien guztia ez dela urre, ondorioztatu nuen.

      Ukabil itxia jarri zidan aurpegi aurrean. Eskua zabaldu zuenean, kondoi bat agertu zen nire aurrean. Nondik atera du?, pentsatu nuen. Ezinean sentitu nintzen. Nik ez nekien horrelakoak erabiltzen, eta horixe esan nion, ez nekiela hura nola sartu, hau da, hain gauza handia hain gauza txikian. Eta orduan hasi ziren komeriak.

      Demontre! Eginahalak egiten biok, eta hala ere kondoia ez zen sartzen. Halako batean, erdia sartuta zegoela, plof egin zuen. Barre egin genuen biok. Orduan galdetu nion ea neurri normala zuen. Baietz esan zidan. Hiru bat probatu eta txikitu ondoren, kutxako denek neurri berekoak ziruditela ikustean, etsipenak hartu gintuen. Ez hori bakarrik, zakila hozten hasi zenez, neskak berotze lanak egin behar izan zituen. Gorabehera hark errazagoa zirudien ordea. Gaitzerdi!

      Lortu genuen azkenik. Hankalatraba ipini zen azkar. Zakilaren buru zorroratua potxonaren azpian jarri zuen eta marrubizko ateak ireki zituen. Baina, tamalez, hondoratzen hasia zen unean bertan, egonezina sentitu nuen sabelean, eta, zergatik ez nekiela, barrurako azken bultzada egitean, bat-batean ahuldu egin zitzaidan, enborra erditik okertu, eta plof! Zakila burumakur agertu zen berriz, pijamaren txapelik gabe.

      Nik uzteko esan nion begiradarekin, baina, bai zera! Neska tematia zen oso. Astinketa gozo batez berehala ipini zidan makila bat bezain zuzen, eta, lortua genuela zirudienean, berriz bigundu zitzaidan sartzerakoan. Lasai, urduri zaude, horixe da dena, esan zidan.

      Geroxeago, fruta zaporekoak probatu genituen. Ordurako banekien ezingo genuela lortu, baina ez nintzen esatera ausartzen. Eta berriz ere neska jo eta ke, amore eman gahe; berriz hura mozorrotuta; berriz ere sartzeko zorian, motxinaren urrezko plazera lapurtzeko prest; berriz ere barruan, eta ezin. Nonbait, nire ebasle ausarta ito egiten zen galtzerdiarekin. Arazo luzea, oso luzea izan zen. Izerdi patsetan amaitu genuen. Hamaika postura, hamaika oihu eta dena alferrik; zein zaila zen hura!

      Huraxe negargarria!, nire lehen erbia han eta eskopetarik ez. Leloa bezala sentitu nintzen. Zorura bota zuen kondoia, erabili gabe. Ezer ezin zuela egin ikusita, gogaiturik etzan zen ohe gainean, geldi-geldi. Hasperen egin zuen, luze. Zerbait ez dator bat hemen, esan nuen neure burua zuritzeko asmoz, edo zakila handiegia da, edo kondoiak txikiak. Txiste asko egin genuen horretaz. Eta berriro hasi ginen musuka, laztanka. Eta berriro ginen bero-bero; berriro blai eginda; berriro gogortuta...

      Zenbat denboran egon daiteke ohean jolasten? Ez dakit baina asko, zalantzarik gabe. Utzidazu niri egiten orain, esan nion halako batean. Izan ere, banuen fantasia erotiko bat, sarri irudikatzen nuena kanpaia jotzerakoan eta asko berotzen ninduena, eta ohea hartarako aproposa zenez, egitea pentsatu nuen.

      Txundituta utzi nuen esan nionean. Ez zuen uste halako irudimena izan nezakeenik. Gehiegi estutu gabe, baina ez askatzeko moduan estekatu nuen armairuan topatu nituen hiru lepoko zapiz eta fular batez. Hirugarren zapiaz, begiak estali nizkion.

      Ixa bat zirudien izara zuriaren gainean. Oinetatik hasi nintzen, baina ez hurrenkera zehatz batez, musuka, zurrupaka, milika, hozka... hemen, hor, han... Ui! Ai! OOO! Uff, ahoskatzen zuen, itsu, nik zer egingo zain. Nire esku zegoela esan nion; osorik zela niretzat. Hankarteko berotasuna nabari nion, eta handik arrain-usain modukoa zetorrenez, katuarena egitea otu zitzaidan, katu goseti eta jostalariarena: dena jango dinat, miau, MIAU, MIAUUU!

      Katuarena egitea izan zen nire okerra. Sukaldean lo zegoen zakurra esnatu zuten miauek. Hain ederki egiten nituenez, zaunkaka hasi zen. Korridorean zehar sumatu nuen bere lasterketa, baina, besterik gabe. Besterik gabe? Bai zera! Egungo zakurrak azkarrak dira gero; edo bestela telebista ikusten dute. Gelako atea ireki zuen. Ni muskuiluko perla astintzen ari nintzen mihiaren puntaz, zakurrak atetik muturra agertu zuenean.

      Hasieran atean gelditu zen guri begira, zalantzaz, ea zer gertatzen zen aztertuz edota katua non zegoen miatuz. Ez dakit zer iruditu zitzaion gure jarrera; gaitzetsi egin zuen, nire ustez. Hortzak erakutsi zituen berehala. Letagin luzeetatik lerdea zerion tantaka, eta GRRR egiten hasi zitzaidan era txarrez. Zer egin? Bizi-senak ideia bat eman zidan.

      Lehenengo gauza, ez nuen ile bat ere higitu. Konturatu nintzen mugimendu txikiena sumatzean zakurrak beste urrats bat ematen zuela aurrera. Bigarrena, boz leun eta gozo batez mintzatzen ahalegindu nintzen piztia mantsotzearren. Hirugarrena, txakurrari deitzeko esan nion ahopeka neskari, ezer gertatzen ari ez balitz bezalako doinuz.

      Lasai Beltzito, lasai. Joan txokora, esan zuen neskak. Ea, Beltzito, txokora... Beeltzitoo?, pentsatu nuen. Beltza zen, bai, baina ez txikia. Pizti hura Rottweiler arrazakoa zen, gainera. Hozkada batez lepoa moztuko zidan, aukerarik izanez gero. Nireak egin du.

      Beltzitok, jakina, ez zion jaramonik egin bere jabeari, eta irteera bakarra bilatu nuen. Balkoiko leihoa zabalik zegoen, gortina bilduta. Uda beroan geunden. Gaitzerdi! Eta niregana zetorrela ikusirik, ohetik balkoira egin nuen salto, leiho gainetik hegan eginez.

      Hura bai otsoari belarriak ikustea! Egundoko zartada hartu nuen burdinazko barandaren kontra, baina leihoa ixtea lortu nuen behintzat, justu-justu, piztia gainera zetorkidanean. Izorrai!

      Zakurrak kristalaren atzean hozkaka eta zaunkaka ziharduen, bi hankaren gainean tente. Eskerrak ezin zuela ate hura ireki, gizakioi ere zaila egiten baitzaigu maratila zaharrak zabaltzea. Mekaguen la India...! Biluzik nengoen, galtzerdi hutsean. Kale nagusian gora eta behera zebilen jendea, zaunkek asaldatuta, lehenengo solairuko balkoirantz begiratzen hasi zen.

      Hura lotsa! Hura komeria! Hura eskandalua! Alde batetik ni, balkoian biluzik, zakila zutik, eskuz ezin estalirik, eta bestetik jendea, behean harriturik, multzo handi bat osatuz... Egundokoak aditu nituen: lotsagabea!, zikina halakoa!, gazte alua!, hire ama ezagutzen diat eta dena kontatuko zioat, aditu al duk?, deitu ezazue Ertzaintzara, berehala!

      Eta zakurra atearekin lehian ari zen bitartean, nik ipurdia erakusten nion jendeari —ea popatik hartzera joaten zen—, eta leihoari eusten nion ahal nuen moduan, eraso haiekin zabaltzea lortuko zuen beldurrez. Estuasun harekin zakila azkar makurtu zitzaidan. Eskerrak!

      Kristala lerdez zikinduta zegoen arren, zakurra eta neska ikusi ahal nituen. Beltzito, Beltzito, geldi!, esaten zion neskak. Halako batean, piztia, amore emanda, baretu egin zen apur bat, eta, ateari bakean utzita, zaunka hasi zen. Zakur zaunkariak hozkarik ez, pentsatu nuen orduan, baina, ez nuen egiaztatzeko inolako asmorik izan. Balkoi ondotik teilatuko urak hartzeko hodia jaisten zen kaleraino. Jaitsiera hura ez zen txantxetakoa, gutxiago kalean hainbeste jende niri begira egonda.

      Bost minutu luze iragan nituen horma aztertzen. Non ipini eskuak eta oinak, nola iritsi lurrera. Hain nintzen gaztea elbarri gelditzeko. Txarrenera, hankak eta saihets bat hautsiko ditut, pentsatu nuen, eta familia eta lagunak pasa zitzaizkidan burutik. Baina nola demontre sartu naiz honetan?

      Eskubanda gainera igotzera nindoala, barruko gelatik zetozen hasperenak aditu nituen harriturik. Orduan jabetu nintzen ez zela Beltzitoren zaunkarik entzun azken minutuetan. Akaso alde egina da, pentsatu nuen. Barandan nuen oina zoruan ipini, biratu eta barrura begiratu nuen.

      Zur eta lur geratu nintzen. Neskak ahoa zabalik zuen, eta itzelezko hasperen, orro eta garrasiak botatzen zituen. Hobeto esanda, orain ahoa zabalik, orain itxita, beheko ezpaina hozkaka. Izan ere —hura ikuskizuna! Sinesterik ez zegoen—, Beltzitok zakila ederki sartua zuen; eta nik ez bezala, aizue, atzera-aurrera egiten zuen sekulako trebeziaz. Atzera-aurrera zakurrak, eta pelbis mugimendu azkarrak neskak, ipurdia ohetik altxatzeko ahaleginetan, minez edo plazerez —ezin jakin—, bere burua alde batera eta bestera astintzen zuen bitartean.

      Argi ikusi nuen ospa egiteko unea zela. Bultzada batez ireki nuen leihoa. Oin puntetan sartu eta nire arropak zorutik jasotzen hasi nintzen oso mantso, ez nion piztiari enbarazurik egin nahi eta. Honetan, etxeko giltzak erori zitzaizkidan patrikatik, beti bezala. Maniki bat bezala gelditu nintzen, geldi-geldi. Beltzitok, erritmoa etenda, burua biratu eta begiak iltzatu zizkidan, gorrotoz. Dena zuretzat, esan nion, eta zakurrak, nire hitzak ulerturik edo, berean segitu zuen, utzitako konpas berean. A zer Machin Lover!

      Neskak ez zidan laguntzarik eskatu. Zaratarik gabe jantzi nintzen biak bakean utzita, hain gustura baitzeuden. Logelatik irtetean, etxeko katua topatu nuen ate aurrean. Angora bat zen: nik ikusi dudan katurik politena. Buztana tente eta bizkarra oker, zubi bat bezala, pasatu zen nire oinen artean xeratsu. Bere txandaren zain ote dago?, pentsatu nuen, eta agur esan nion.

      Ataritik irten eta kalean gora jo nuen korrika. Atzean gora begira jarraitzen zuen jendeak, baL koian norbait azalduko zain. Ertzaintzaren sirena hotsak aditu nituen, eta neskari telefonoa ez niola eskatu konturatu nintzen. Baina zertarako?, esan nuen gero. Horrelako konpetentziarekin ez dut zer eginik.

      Urruti, lasaiago, etxerako bidean beste kezka bat piztu zitzaidan buruan. Ez nekien dagoeneko birjina ote nintzen. Gauza bat argi nuen behintzat, hura ez zela hainbeste aldiz imajinatu nuena. Inolaz ere ez. Nolako desastrea!, pentsatu nuen.

      Egunak joan eta etorri ziren, baina ez nintzen gehiago saiatu neska, zakurra eta katua ikusten. Ongi egin nuen, samur datorrenari samur jaregin behar zaio. Aste hartan ezagutu nuen Ana, gainera. Ana herrira etorritako zirkoan sugeak sorgintzen zituen gizon baten alaba bakarra zen. Baina hori beste istorio bat da.