ZAILLA DA GIZON IZATEA

Zailla zaigu,

lurrean bizi geranoi,

«gizon» izatea;

zailla bait-da

beti zutika,

goruntz begiraka irautea.

Zailla da

aize-erasoen zigorpera

makurtu gabe,

eguzki-argiari

begi zabalez begiratzea.

Zailla, bai, «gizon» izatea.;

zailla da,

oraingo illunpea

gerokoaren itxaropenean

tinkatuta biziaz,

suz piztutako zuzia

maitasun-argiz urtu dedineraino

orduoro bizirik

gordetzea.

Zailla, bai, guztiz zailla,

malko-lorez zipriztindutako

lorategia

itxaropen-lorezko

zugaitz biurtzea.

Nork dezake, nork,

biotz naigabetu illunetik

argi-abesti pozgarria

mingaineratu?

Nork biotzean esitu

ler-zori eriotzkorra,

IZEN AUNDIA

itz zakarrez

biraotu gabe?

Nork,

malkoz gaiñezkatutako

edontzi garratza

irentsi bakarrean xurgatu

Zailla,

bein berriro,

buztinki onek

maiteder-arantz lilluragarrietatik

ongiaren lore apaiña

sortu dezan...

Zazpi griñaen zaldi txarrak

saltalari bait-ditugu

odolean,

lizunkeri eta kutizien

esnagarri,

okerraren eta gezurraren

zigorrez

eztenkatuak.

Zailla da «gizon» izatea.

Zailla da...

          Eta «gizon» izan behar!!!

Beharrezko,

—biotza zatikatu arren—

barne zizkuak

ongi miatzea,

okerraren lokatza

izpiz izpi baztertzeko,

illunpez kutsatu gabe

argitik argira

jo ahal dezagun;

argiaren agintea

illunpeari

nagusitu daikion.

Zailla da «gizon» izatea...

Beharrezko «gizon» izatea...

Ederra «gizon» izatea...

Okerrezko aizez

gurutzetutako

gogo-arnasak

beza osasun

nai edo ez-ko gurutze ortan,

gurutze eroslean...

Egunero GIZON izan beharrak

dakarren gurutzean.