Goizan odeiek, gorderik eki gorria,
Argiak sortzen, indarrez egün berria.
Liliek izotza, estalgi hotzgarria,
Beren loan haien xarmak, lanha batzarria,
Esperantxa da bizipide hazkürrüa
Idauz'Mendiri, agertü eki ürria,
Leinürü horrek, ejer maitarzün erria,
Eüskaldün berriz, lilistatü dü herria.

 

Herritarrentzat diren oritzapen goxo,
Mentez, mendixkak, hikika karrikari so,
Haien gainean izan, kurri, zonbat burhaso !
Gure izatearen, jabe, dira oso.
Haien ahalkez, gireia izan bastart atzo ?
Aiten xendeetan, egün, hain delarik gozo !
Josafaterat, eskerrezko mila bertso,
Züer bihotzez, jokatü dügün Ramuntxo.

 

Urte güziez, entzün gure deiadarra,
Xiberotarren, biltzale den jei zaharra.
Kültürak herribat, altxarazten plazara,
Ez arrakasta nahiz, eman hor indarra,
Bai batarzün, murraren hontzeko arra,
Ez dadin izan, urte eta ürrats bakarra.
Bihotzez etxek, piztü den eüskaldün garra,
Beroaraz dezan, gütan nortarzün beharra.

 

Aziak düntzen, lürra lotaraztez herroa,
Han urtez haritxa, ostatzez ospetsü doa...
Nola bardin hazten, mottoa bai ondoa.
Xibero arbola hor, behartsü badoa,
Zainek müga zabal, han da zühatz sanoa,
Hegoak buha, indar honaren ganoa.
Zazpi zühainek, oihan bat han Xiberoa
Bertüte honek, jünto zazpien geroa.