AMA NAIGABETUARI

Txikidanik izan nintzan zori gaitzaren lagun;

etxe artan egunero ezbearra ba genun;

Zure miñak gureekin gauez oroi genitun;

Agurtza esan ondoan kantak arintzen gindun.

Gure sukaldean ziñan miñetan aipatua.

«Erregiña eder ori, nekez inguratua».

Negar-aspertua baiñon obe genun kantua;

baiña bein, eten zitzaigun... Miña zan alakoa!

Aiton, amon ta guraso, senide ugaritan,

uretan gatza bezala geienak urtu ziran;

iru gelditu giñanook an-on gabiltza bakan;

Zurekin bildu gaitezen luzatu gaberik an.

Amona Mari Axuntxi etorri zait gogora.

Zure Jasokundeari aurten ein dio gora;

bestetaz zerbait esan nai, ez dakit nondik nora;

iñutama ez dezadan utzi, beintzat, albora.

Ba nago egon ta egon. Neurtitz ezin egiña!

Orduun bezala malkoa ixuri zait samiña;

neurtitzik ez da munduan zorigaitz aren diña.

                      * * *

Motx gelditu naiz esaten Ama-Semeen lana;

gaiñera nereaz naasi! Barka zuzen ez dana!

Eskein dizut biori biotzean dedana:

eziñ-esanaren miña; miñen ezin-esana.