Harrotasuna galdu zuen hitza

Xu

Zer esango dizut nik, bada, esan ez denik?

Hara, badakit...

badakit badela jende arrunta,

Alberto auto-mekanikoa bezalakoa,

gizona baino gehiago gizonmodukoa dela dioena,

ez duena maitasunaz gogoeta egiten

eta bere emazte gizen,

zurrumurruzalea, maite duena.

Badakit badela jende berezia

—filosofoak, sasifilosofoak,

irrati lokutoreak...—

maitasunaz etengabe hausnarrean dabilena,

eta maite dituena:

katu siames bat, iraultza koloretsuak

edo neska gihartsu hura

gogorarazten dioten kantuak.

Badakit, orobat,

hitzik kakaztuena den hori

ahoan kendu gabe darabilten zorri

zuri, zital, mozorrotu asko

ez direla gauza,

ezta hurrik eman ere,

aldamenean daukatenarekiko ezer

egiazkorik sentitzeko,

baldin eta aldamenekoak

eskumaldean zero batzuk ez badaroaz.

Eta badakit hitz zuriena den hori baino

hitz gorriago, beltzago eta handiagoekin

burua irakitan duten hiritar,

zergadun eta demokrata askok,

eta antifilosofo eta postfilosofok,

ez dutela sekula maite izan,

sekula ere ez,

sikeran zuhaitz bat,

haitz bat,

laino bat.

Bada, ezagutzen ditut bi begi itsu

zeinen begiratuak

norberaren burua ezerezaren kontra

zapuzten bait du,

eztanda dardaratsu batean;

eta ezpain labankor gazi-gozo batzu,

ahultasunaren trebezia guztiarekin,

mila korapilotan lotzen zaituztenak;

eta tenperatura, uhin atsegin ondulatutan,

urtzen duten haragi mordo urtenbeharrez daudenak.

Horregatik,

ez bai ez

ez,

ez daukat maitasunaz esatekorik,

idazki labankor hauxe ez bada.

Jardun zeu

maitasunaz

maitasunari buruz

eta maitasunaren gainean

nahi baduzu

nik badakit nore gainean

(eta azpian)

jardun eta.