Gernika III

Omar Nabarro

Arratsaren eskuzabaletan zinen biluzirik etzanda, Gernika;

Su harritua harto zuten harriek

eta gauak suaren orpoetako haize hotza zekarren.

Biluztu egin ziren atomoak ere, Gernika;

Hautsa zen hezurren azken odola

eta odola falta zuen suaren izerdi lehorrak.

Sutan ziren izpiluak zure malkoetan, Gernika;

Oilar kubisten karkarak aditu ziren goizaldean

eta eskonbroartean begiek beso bila ziharduten.

Kanpai hotsak hileta danbor bihurtuta zenituen, Gernika;

Sufreak arbola ostoak haginkatzen zituen

eta goizaren bizkarrean uso hilen hotzikara iltzatu zen.

Ogiak zure izena ikasi eta tristetu egin zen, Gernika;

Horrazi bila ari ziren umeak amilburuan

eta haizearen zainetan irristatzen ziren galdera mutuak.

Errekaren ezpainek Herioren oinak musukatu zituzten, Gernika.

Itsaso azulak koral kiskaliak amestu zituen

eta seinen irri birginalak berreraiki zituen hondoan.

Apirileko sugarrak muskil bako sagar zitalak ziren, Gernika;

Mingots hondo ziren kanposantu alboan gerizak

eta kresalak gorri egin zuen zin betirako bere anima.

Kaio hegalak ziren goldea landa-sabai gorituan, Gernika;

Karrankek blaitzen dute izaro hura, Izaro,

eta luzaro dute karraxia bertso-oin.

Eternitatea arnastu zenuen eztarri errean, Gernika;

Oiz maldeetan behera berde berrasten da basoa

eta itsasoa errekan gora dator, azula betirako.