—Hitz neurtuak—

Larrosak, noizean behin

Jon Iriberri

Azken benetako amodio poema

Gizonak

mahai gainean uzten du edalontzia;

biluzik,

patrikaren hondoan arakatzen du,

harrotuz

amodio zaharren hautsak, aspaldian hotzak.

Bistatik

arrapala batean pasa zaizkio:

begiak,

ipuin eske zebiltzan ezpain umelak,

lepoak

beso lagun batzuren behar gorrian,

bidaiak,

behebarruak, parkeak, gutun bigunak.

Gizonak

aspaldi ez du galderik ispiluarentzat;

erlojuari samur so egin ondoren,

azken poema hauxe izkiriatzen du.

Lehen adbokazioa

Zain itzan heure larrosak:

urezta itzan ur gardenez

ilunabarrero

eta behatz punttekin

xamur zipristinddu

hosto, lore, arantza eta ernamuinak.

Gorde itzan heure larrosak

eguzkiaren astunak

ez ditzan ximel galdu

hatzapar hori goriez;

estal itzan heure larrosak

satiroen mihi, begi zorrotzetatik

beira zabal, ilun, lotsakor batez.

Zain, gorde, estal itzan

heure larrosak;

eta ez hadi larregi kezka

neguaren ezinbesteko etorreraz;

ez hadi larri

hosto, lore, arantza eta ermuin

hutsaren hurrengo izango badira

denbora ankerraren

oinots azkar isilen

iragan ostean.

Bakarkako lana

Bakarkako lana da bizitza.

Bakarrik noizean behin

larrosaren bat opa digu patuak

begira

mira

desira

dasta dezagun,

eta —une batez aserik—

bidera lasai itzul gaitezen.

Bizitza bakarkako lana da;

baina, inoiz edo behin,

binaka jartzen gara

argazkiarendako.

Esperentzat

Ez dut besterik oroitu behar:

gaua

muga ezagun bariko laberintoa zen,

noraezean norbera ate bila galdurik,

itsastxoria armairu ispiluan bezala,

Grezia zaharrean sonbreiru baten tez.

          Gero

oroitu behar ez dudana:

begiak ixtean argia egiten zela;

arrotz usain harek nerea zemala;

piano beltz hura

haginka zebilela argia puskatzen;

munduaren gunea

ezagutzeaz harro dauden behatz hauek

jolasean galdurik zure adats beltzez.

          Gainontzerakoaz,

ez dut ezer oroitzen, ez naiz gogoratzen.