Oraino mila solas inutil

Itxaro Borda

Ez dut nehor triste ikusi nahi

nere inguruan: ni naiz mundu zirkotu

            hontako jostari soberakina,

            sudurgorri borrobilaz eta

            arpegi orlegiz koloratuaz

            pista ondartsuaren itzulia dagit,

            zuen gogoen bide dorpeetan

            ez dezazuen penarik haz.

Mila solas inutil behar ditut

bospasei hitzen errankor pizuegia

itotzeko,

irriaren karkarak behar ditut

negar saminen gazitasun handiegia

moteltzeko,

debaldearen arintasuna bebar dut

hul

hurbilegitik hunkitzen nauen

bizitzaren latza ahanzteko.

Mila eta bi solas inutil oraino.

Ixiltzen ba naiz

hutsaren leizeak

iretsiko nauke,

eta

nere hezur herbailak

erreko ditu uztailak.

Ni, haur naizen bezala, agertzen naiz

euri uharren xorta iheslariak

esku ahurretan atxikitzeko,

haize hotz azkarregien bufadak

mokanes brodatuetan kartzelatzeko,

edo doan denboraren hatz zimurtuak

            kopetetarik kentzeko,

            bilo xuriak belzteko.

Baina ez dut astirik aski

nihaur naizen bezala agertzeko...

Iraganen dira lertsunak zeru grisetan

neguko izotz nagiak hegaletan ekarriz,

pasatuko dira blintxak

guk ez baitugu askatasunetik pasatuko,

gu ez baigara tabernan zorionaz afalduko,

zuzen ez baitakigu zer den askatasuna

            zer den zoriona.

Nihaur naizen bezala agertzen saiatzeko

behar bada ez du balio,

kateak haustea kario

baita, hona beraz

mila eta zazpi solas inutil.

Oraino...