Berrogeitan-edo den belaunaldiari buruzko agiria

Iñaki Garziarena

Gehiegi epaitu dugu gure artean

ta egun ere halatsu darraigu

inori kargu hartzea dela

gure kirol nazionala:

norbera bizi ez, eta urkoari utzi ez.

Kargu hartuko diote Argiñanori

telebistan nuestras naranjas dioelako

kargu hartuko diote Chillidari

Guggenheim-en kontra azaltzen ez delako:

zerrendarekin zeuk jarrai dezakezu.

Inori buruzko iritzia

epai dugu bihurtzen:

hau ona da, hau putasemea

hau ondo dago, hau txarto dago

marra batez bi aldeak ondo gordez.

Gure hizketari begiratu baino ez dago:

kargu hartzea eta erreparatzea sinonimoak dira

juzkua ere erne-gordean dugu

orora ingura egitean dugun joeraren berri

horrek argi xamar ematen digu.

Orotan kristau kutsua ageri zaigu.

Carlos Marx-entzat, adibidez,

burgesa burges zen, soilki, kategoria

historiko hutsa.

Guretzat, orden, burgesa putasemea zen

jokabide gaiztoko larrutzea merezi zuen halakoa.

Hori aldatu da zerbait gaur

Marta Hackneker gutxiago dabil

kristau dotrina ere bai

bi mila urte ondoren euskaldun jendea

buru-libururik gabe gelditu gara.

Fedea izan da, eta ez jakituria

gure jokabidearen euskarria

eta erretorika maite izan dugu gogotik

hitza gizenduz: botereak populuari

eskaintzen dion jakia.

Boterea: apaizak, burgesak, nazionalistak

denek dute euskalduna azpiratu

denek diote ahoa itxi

ta hitza eskatu diotenean

aurrez onetsia agindu izan diote.

Bare ta soilean gabe

eldarnioan, sukarrean, ernegarrian dugu egokitu

gure burua elikatzeko gai baldarra

beti ere agerkunde halakoaren zain:

agerkundea begion aurrean genuen ordea

zabaltzen etengabe, soildade halakoa

ernetasun gorria da bizitza

osatu beharrekoa: huts halakoa

eta platonismoaren baitan ostrukak lez

gure burua gorde nahi izan dugu.

Sinismenaren morroi leial

euskalduna beti agertu izan da

Egiaren azpilanak egiteko gertu

Salbazioaren ordenantza prestu

(Loiolakoa gogoratu ta Ursua ere bai)

Letra de cambio gehiegi jiratu izan dugu

etorkizunaren lepo.

Jainko triste ta baldar baten kume

ezjakintasun baten ondorengo, mendez-mende

mende hartua izan den leinu bateko:

gure aitorpena ez zitekeen luzeegia izan

ez gure kronika joriegia.

Zein erraza zen

utopiaren kondoiarekin

bizitza jorratzea:

Aita baten itzalean bizitzea

nahiz eta Arestirena izan!

Gure belaunaldiko jendea

erlijios kutsadura luze bat bide

jende kargatua da

eta bere baitan karga daramanak

karga hori inorengan askatu behar.