Ardi galdua
Irisarri
I
Zure artaldetik, Iesus Artzain ezti,
ihes egin nuen nere zorigaiztoz;
ta bertze ardiak utzirikan, geroz
galdu onen bila zabiltza zu beti.
Ibar mendietan goiti ta beheiti
inon geldi-gabe arin-arin zatoz,
anbat otz ta bero ta neke igaroz,
oinak odoletan, musua izerti.
Zu neri deiezka, ta nik ez erantzun!
zu neri fistuka, ta ni soraiorik!
zu neri iarraika, ta ni beti urrun
Nere tzarkeri au otoi! barka zazu,
barka, Iesus, ta ni soinera iasorik
artegi barnera berriz bil nazazu.
II
Ihes ioan nintzen, au ardi kazkarra!
noski ez nakien zenbat pizti etsai
zelatari zeuden ni galtzeko ernai,
zintzurra zabalik, gertu atzaparra.
Biotzean damu, begian nigarra
neroni atzera banatortzu orai;
egidazu, Iesus, begitarte arrai,
entzun doakabe unen deiadarra.
Ala ez al nauzu zugana bilduko?
ez ote didazu ardi gaixo uni
artegi-atea bertan zabalduko?
Nere oiuari gorrarena egin
ta sasi artean utziko nauzu ni
otsoen erpetan berriz eror nadin?
|