—Olerti—

¡Ama!

Etxaniz'tar Nemesi

Neguko gau beltz luzetan,

bisutsa nagusi danean,

Ama det buruan,

Ama biotzean.

Baso erantziak, dardara;

akelarre-soñu, aizeak:

mendebala astintzen adarrak,

(olarru-beso asarreak):

erausiak ebaki ditu

maldako bular ta oteak...

Orduntxe artzen nau biziro

amaren besarte-goseak.

¡Ai, baña! aspaldi batu ziran

neretzat amaren begiak

gorputz gaxo ura artu zun

ilobiko arri-azpiak;

ta nik, oroipenez minbera,

bustiaz maindire zuriak,

gau-bela dagiot amari,

igurtziz begi negartiak.

Amaren oroiz

gau det biotzean,

elurra gogoan

ezin det ixildu

negarra kolkoan.

¡Amaika kezketan zailduak

amaren lan-ordu luzeak!.

Nere aurtzaroko goiz-argi,

beti pronto bular beteak,

nere loa zaitzeko erne;

nigan tinki begi maiteak.

Min det amaren arpegia

estali bearra lurpeak.

Tan... tan... tan...

istil-otsak ilunpetan.

Tan... tan... tan...

nere biotzak penetan.

Kanposantuan ¿nor ote-dabil

ildakoen loa zaitzen?...

Keriza beltzak ikusten ditut

gabeko antsiak aitzen.

Nere amaren ezur soiletan

arrak beren lana amaitzen...

Nere biotza karra-karra antxe

dagola, dirudit, galtzen.

Negu-gabetan

amaren gose.

Amarik gabe

gaua... ¡bai luze!.