Olerti
Getsemani
Orixe
IV
«Si possibile est» (Mc. XXVI, 39; Mc. XIV,35)
Al ba'dite.
(Etena oarkabean aldatua 10-8)
Orduntxe, Iauna, nolako miña
etorri zitzaidan neri!
Zuk eta biok bakar dakigu
zazpi urte beltzen berri.
Zuk neri miñak bialdu eta
ni guzien gain igeri.
Zure laguntzaz ezin nezaion
ukorik egin ezeri.
Esaten nizun: «Noiz arte, Iauna?
Ala, iabetzen etzera
Zuk eman-ala iasan dutala,
iasango ere aurrera?
Azken-miñ ori bego beñipein,
ez naza iaurti lurpera.»
Bañan ez neukan neronen mende
nere miñaren aukera.
Ezin dut aztu Urli'ren bidez
erauntsi zenidan lorra;
ez Sandi arek bide-erdian
ipiñi zidan zoztorra;
gero, Berendi egin nun topo,
gogorrik ba'zan gogorra.
Guzi oiekin ordaindu bezat
nere gaizkigiñen zorra.
Ezin etsi nik. Bego, bai, bego,
artuko dut olako min;
lekutuko naiz baztarrenera
ez dedilla nitaz iakin.
«Bañan ez bedi nere gogora,
Zuk naia dezadan egin.»
Itz auek doi doi esaten nitun
ezpaiñez, biotzez ezin.
Gerta-bearra gerta zanean,
beste biderik ez neukan.
Ukatu, nola? Esku on orri
etsian muñ bear eman.
Etsi garaia eldu zanean
biotz osoz nizun esan:
«Nik ez, Zuk naia gerta dedilla
zeruan eta lurrean.
|