|
Hiltzailea euripean 8 Astiro gidatu nuen Chryslerra La Verne Terracen gora Steinerren etxeraino joateko asmoz. Egun argiz, mendiaren aldatz lakarra ikusten nuen, eta hiltzaileak ihes egiteko erabili zituen egurrezko eskailerak ere bai. Beheko kalea kaleartea bezain estua zen. Bi etxetxoren aurrealdeek kale hartara egiten zuten, baina ez zeuden Steinerren lekutik oso hurbil. Euriaren zalaparta zela eta, uste izatekoa zen etxe horietako inork tiroei kasurik egin ez izana. Steinerren etxeak itxura lasaia zeukan arratsaldeko eguzkitan. Egurrezko teila pintatugabeak artean ere izerdi zeuden aurreko eguneko euriaren eraginez. Kalearen bestaldeko zuhaitzak hostoberriturik zeuden. Kalean ez zegoen autorik. Zerbait mugitzen ari zen Steinerren etxearen aurreko atea babesten zuen ezpelezko hesiondoaren atzean. Carmen Dravec, bonetarik gahe, beroki koadrodun zuri-berdea zerabilela, hesiaren tartetik irten eta bat-batean gelditu zen, neuri begira ikaraturik, autoaren zarata entzun ez balu bezala. Berehala, atzera egin zuen. Honenbestez, autoa hartu eta hutsik zegoen etxearen aurrean aparkatu nuen. Autotik irten eta Steinerren etxera itzuli nintzen. Egun argiz horrela ibiltzea oso arriskutsu eta burugabea iruditu zitzaidan. Hesia zeharkatu eta hantxe topatu nuen neska, tente-tente eta isilik, etxeko ate erdi irekiari atxikita. Carmenek eskua ahora eraman zuen astiro, eta erpurua murtxikatzen hasi zen. Oso erpuru bitxia zeukan, eskuko seigarren hatza bailitzan. Begi izutuen azpian ubeldura itsusiak nabarmentzen zitzaizkion. Etxera bultzatu nuen ezer esan gahe, eta segituan atea itxi nuen. Elkarri begira gelditu ginen. Eskua ahotik kendu zuen astiro, irribarre egiteko ahaleginak eginez. Ondoren, bizitasun guztia aienatu zitzaion eta aurpegi zurbil hura zapata kutxaren hondoa bezain adimentsu agertu zen. Xamur-xamur, honela esan nion: «Lasai. Laguna naiz-eta. Eser zaitez hor, idazmahai ondoko aulkian. Zure aitaren laguna naiz. Ez izutu». Neska hara joan eta Steinerren idazmahai ondoko aulki beltzean eseri zen, kuxin horiaren gainean. Egun argiz, lekuak dekadente eta hitsa zirudien. Artean nabarmena zen eterraren kiratsa. Carmenek aho txokoak miazkatu zituen mihiaren punta zuriskaz. Neskaren begi beltzek ergel eta durduzaturik ziruditen, ikaratuta egon barik. Zigarro bat hatz artean bildu eta liburu batzuk baztertu nituen idazmahaiaren gainetik, honen ertzean esertzeko. Zigarroa piztu, une batez kea hartu astiro eta galdetu nuen: «Zertan ari zara hemen?». Carmenek berokiari heldu eta ez zuen erantzun. Berriz ekin nion. «Zer gogoratzen duzu atzokoaz?». Honi, behintzat, erantzun zion. «Gogoratu zer? Atzo gaixorik egon nintzen... etxean». Oso ahots lakarra atera zuen, apala, eta ozta-ozta heldu zitzaidan belarrira. «Hori baino lehenagokoaz» esan nion. «Nirekin etxera joan baino lehenagokoaz. Bertokoaz». Gorritzen hasi zen eta begiak handitu egin zitzaizkion. «Zeu... zeu izan zinen?» honenbestez, arnasa hartu eta berriz ere erpuru bitxi hura murtxikatzen hasi zen. «Bai, neu izan nintzen. Zenbateraino gogoratzen duzu?». Neskak esan zuen: «Polizia zara?». «Ez. Esan dizut aitaren laguna naizela». «Ez zara polizia?». «Ez». Azkenean konturatu egin zen. Honela, hasperen luzea egin zuen. «Zer... zer nahi duzu?». «Nork hil zuen?». Neskaren sorbaldek jauzi egin zuten jantzi koadrodunaren barruan, baina ez zitzaion gehiegi aldatu aurpegia. Poliki-poliki, begiek itxura susmagarria hartu zuten. «Nork... nor gehiagok daki?». «Steinerrena? Ez dakit. Poliziak ez, behintzat, bestela norbait etorriko zen. Agian Martyk». Ilunbean emandako sastakada izan zen, baina neskari biziki eragin zion eta bat-batean garrasi zolia egin zuen. «Marty!». Une batez isilik egon ginen. Nik zigarroa ahoratu nuen eta berak erpurua murtxikatu zuen. «Orain ez egin zozoarena» esan nion. «Martyk hil zuen?». Neskak pittin bat beheratu zuen kokotsa. «Bai». «Zergatik egin zuen?». «Ez... ez dakit» motel-motel esanda. «Azken aldi honetan ikusi duzu?». Eskuak tinkatu zituen. «Behin edo bitan, besterik ez». «Badakizu non bizi den?». «Bai!» zuzenean jaurtiki zidan erantzuna. «Zer gertatzen da? Marty gogoko zenuela uste nuen». «Gorrotoa diot!» oihu antzean. «Orduan gogoz leporatuko diozu hildakoa Martyri» esan nion. Ez zuen hura ulertu. Azaldu behar izan nion. «Hau da, poliziari esango diozu Marty izan zela?». Bat-batean, begiak izutu egin zitzaizkion. «Biluzik atera zizuten argazkiarena konpontzen badut» esan nion leunkiro. Irribarre maltzurra egin zuen. Horrek higuina eman zidan. Alarauka hasi, zuri-zuri gelditu, edota ziplo erori balitz, tira, guztiz ohikoa izango zatekeen. Baina berak irribarre maltzurra egin zuen, beste barik. Gorrotatzen hasia nintzen Carmen neure aurrean ikustea ere. Neskari begiratze hutsaz leloturik nengoen. Hantxe zebilen neska irribarre maltzurrak egiten eta gelan zehar zabaltzen, arratoiak bezala. Idazmahaitik jaiki, berarengana urratsa egin, eta zaplastekoa eman nion aurpegian. «Atzo gauean bezalaxe» esan nion. Berehala eten zituen irribarre maltzurrak, eta berriro ekin zion erpurua murtxikatzeari. «Negatiboaren bila etorri zara hona, jaiotzean zeneukan trajeaz egindako argazkiaren bila» azaldu nion. Kokotsa gora eta behera mugitu zuen. Poliki-poliki, aulkitik jaiki zen. Begi meharrak zituen, azabatxea baino beltzagoak, eta ostraren oskola bezain hutsalak. «Banoa» esan zidan, tea hartzen ibili izan bagina bezala. Carmenek irteerara egin zuen atea irekitzeko, baina orduan auto bat aldapan gora etorri eta etxe aurrean gelditu zen. Norbait autotik irten zen. Carmenek bira egin eta bekoz beko begiratu zidan, izu-ikaran. Honenbestez, atea ireki zuten, gizon batek gela barrura begiratu zuen, eta hantxe ikusi gintuen. Hiltzailea euripean
|
